Marja gaat op de foto voor het goede doel
Met een vriendin gaat Marja deze week naar het nieuwe Klederdrachtmuseum in Amsterdam én langs een oud-breicollega in een 18e-eeuws pandje..
Nieuw in Amsterdam: het Klederdrachtmuseum, aan de Herengracht. Daar moet ik naartoe! Met textielmaatje Jakelien die net als ik een zwak voor klederdracht heeft (ze heeft dan ook in Marken gewoond). Eens per jaar gaan we helemaal los bij het bloemencorso in de Bollenstreek. We hebben dan een kraam in het kader van een GGZ-project waar we met collega’s en cliënten in zelfbedachte en handgemaakte klederdracht gehaakte boertjes, Frau Antjes en klompjes met zeil verkopen. Hoogtepunt altijd weer: de honderden bezoekers van over de hele wereld die in de rij staan om voor één euro met ons in onze nepklederdracht op de foto te mogen (opbrengst voor het goede doel natuurlijk). Leve de selfiestick!
In het museum (niet te missen met die pop in Volendammer klederdracht voor de deur) gaat het na de leuke hebbedingetjes die we in de winkel bij de ingang zien liggen (een fietsbel in de vorm van een Zeeuwse knop!) er serieuzer aan toe. Steile trappen in het voor-en achterhuis van het pand, die ons van de kanten kappenkamer via de gesteven schouders van Bunschoten-Spakenburg naar de bonte dracht van Marken brengen. Altijd weer genieten!
Geen tijd meer helaas voor de workshop Staphorster stipwerk in het souterrain, want in een oud, smal monumentenpand uit 17 zoveel even verderop in de stad zit oud-breicollega Nancy (inmiddels internationaal patentsteekgoeroe) al op ons te wachten. Met bergen knotten en bollen wol die Jakelien en ik mee mogen nemen voor het volgende corso. Heerlijk om het als textielvrouwen onder elkaar nog even te hebben over angora, bouclé en weefwol (en de patentsteek natuurlijk), maar dan is het toch echt tijd om naar huis te gaan. Met volgepropte tassen (het lijken de Drie Dwaze Dagen wel) via de Zeedijk op weg naar het station. Geen vrouw in kraplap en wijde rok te bekennen. En al helemaal geen man in klepbroek met grote zilveren knopen. Jammer.
Marja van Hout houdt van het onverwachte en gaat het liefst zo onvoorbereid mogelijk op pad. Alleen of samen, vaak met vriend Hains, beleeft ze avonturen. Kleinschalig, maar toch.
