Lente en zo
Frits heeft zelf helaas nog geen last van lentekriebels. Maar daar staat dan wel tegenover dat-ie ook geen zorgen heeft over zijn figuurtje.
Ruiken jullie ’t al? Ik doel natuurlijk op de lente, die schijn je nu her en der te kunnen ruiken, of voelen, dat ben ik even kwijt. Ikzelf ruik of voel nog niks, ik denk dat mijn winterdip helemaal uitloopt tot aan de zomer, misschien wel langer, ja mensen, jullie Fritsje zit in een best wel diep dalletje en probeer dan maar eens een gezellige kattencolumn te tikken. Maar goed, de plicht roept; wat moet dat moet. Diepe zucht. Een, twee, drie…
Vrouwen, hij komt eraan hoor, de lente! Je ruikt en voelt het aan werkelijk alles! Hebben jullie er ook zo’n zin in? De lente, dat is toch het jaargetijde om verliefd te worden, ja, doe het maar eens, lekker hemels verliefd worden. Dat kan natuurlijk op die leuke krullenbol achter de kassa bij de Albert Heijn maar beter is het wellicht verliefd te worden op, bijvoorbeeld, een neurochirurg. Dat is ten eerste handig als je thuis per ongeluk in de badkamer uitglijdt en daar een fikse snee op je hoofd aan overhoudt. Hij kan die dan ter plekke repareren. En ten tweede verdient zo’n neurochirurg doorgaans drie ton per jaar waar je dan allerlei leuke lentedingen van kunt doen. Zoals een weekendje Milano voor een nieuwe garderobe, een botoxje hier en daar, een leuk cabriootje op de kop tikken. De makkelijkste manier om een neurochirurg aan de haak te slaan is een ziekenhuis binnenlopen, vragen naar de dichtstbijzijnde neurochirurg, op hem toelopen en stralend zeggen: ‘Hé, zin in een wild, woest avontuurtje?’ Meestal zegt zo’n neurochirurg dan ja, tenzij hij net aan het opereren is. Een goed alternatief is een hoogbejaarde miljonair. Maar zorg dan wel dat je niet uitglijdt in de badkamer.
Een botoxje hier en daar, een leuk cabriootje en naar Milano voor een nieuwe garderobe
Verder doemt in deze tijd altijd weer die gruwelijke vraag op: is mijn figuurtje wel klaar voor zon en strand? Als kater heb ik zelf niet veel last van die vraag, maar menige vrouw schijnt er wanhopig van te worden. Beste oplossing: binnenblijven. Binnen heb je én Netflix én geen last van mede-vrouwen die achter je rug om fluisteren, met zo’n gemeen lachje erbij: ‘ Poeh zeg, moet je dat achterwerk zien…’ Binnen heb je vooral ook geen last van labradors. Dikke, domme wezens die je vaak aantreft op het strand, tong uit de bek, helemaal nat van het zeewater, getver, zeg dat wel, van mij mogen al die dikke, domme labradors in de Noordzee gedumpt worden, maar dan krijg ik natuurlijk weer te horen: zo, we zijn weer lekker bezig, Frits, noem je dat nou gezellig, honden in de Noordzee dumpen?
Nou, mooi toch, zo’n frisgroene, warme, sympathieke, niet te vergeten gezellige lentecolumn? Wel vermoeiend trouwens. De rest van de dag ga ik maar weer eens humeurig doorbrengen op de vensterbank.
