Leg dan ook een appel in je auto
Ik heb een heel verstandige zus. Maar soms zegt ze toch dingen. Dit bijvoorbeeld.
Van de week moest ik naar de neuroloog, omdat er misschien iets was met een zenuw die geraakt was tijdens m’n operatie. Moest ik eerst ineens met een doktersassistent mee, die me meteen zo’n bloeddrukmeter om de arm bond. Ai. Die zag ik niet aankomen. Had ik dus de hele weg ernaartoe onnadenkend het ene na het andere dropje weg zitten werken. En jawel hoor. Best hoog voor mijn doen… honderdveertig bovendruk. Nota bene de tweede keer in korte tijd dat ik erin stonk. Laatst bij de cardioloog ook al. Hoezo willen die types toch altijd je bloeddruk meten?
En nog zoiets: hoezo moet je op een weegschaal? Die verdorie bij artsen altijd minstens vijf kilo meer aangeeft dan die toch al niet erg gewaardeerde weegschaal thuis. Wat is dat voor een stomme uitvinding eigenlijk, zo’n ding. Ik kreeg laatst deze reactie op Facebook over op je gewicht letten: ‘Ik heb m’n weegschaal in de hoek gezet en hij mag er pas uitkomen als ie z’n excuses heeft aangeboden.’ Helemaal in de roos, deze opmerking.
Toen m’n zus dat van die bloeddruk hoorde kreeg ik als advies: leg dan ook een appel in je auto. Een appel! Ja zeg. En dan elke vijf minuten een hapje nemen zeker? Dan wordt ie helemaal bruin. En dropjes zijn al bruin van zichzelf. Tenminste, die ik nu had liggen wel. Boerenklompen waren het. Lekkerrr! En de zak is leeg nu, dus met die bloeddruk zit het wel weer goed. Neem ik tenminste aan. En die weegschaal staat in de hoek. Ook opgelost.
Enige dingetje dat niet opgelost kan worden is die zenuw. Dat blijft dus waarschijnlijk de rest van m’n leven een zeer been. Nou, zolang ik ermee kan lopen vind ik het best. Dan maar een beetje pijn. En die verschrikkelijke hartritmestoornissen zijn weg. Liever deze pijn dan die ellende die ik eerst had. En daarbij… er zijn mensen die veel ergere dingen hebben. En daar wens ik ze bij deze heel veel sterkte mee. Ik denk aan je, dankzij dat been. Liefs!
Door: Franska
