Franska.nl

Koele kikkers

 

Gisteren gingen in Denemarken voorzichtig de eerste scholen en kinderdagverblijven weer open. Onder strikte voorwaarden, maar toch.

 

Wat moet dat heerlijk zijn voor de ouders, die weer heel even lucht hebben thuis en tijd voor zichzelf of hun eigen werk, en voor al die kinderen die hun klasgenootjes en vriendjes en vriendinnetjes weer kunnen zien. En hun juf of meester natuurlijk. Allemaal op 2 meter afstand uiteraard. Een gek gezicht, al die kleintjes in een gymzaal, hun tafeltjes op ruime afstand van elkaar.

 

Ik vraag me af hoe ze daar straks in Nederland vorm aan gaan geven. Vurig hoop ik dat de scholen na de meivakantie weer open gaan, ongetwijfeld met aanpassingen. Maar is daar wel genoeg ruimte voor? Mijn oudste van 7 jaar zit bijvoorbeeld in een klas met 31 kinderen. Zie maar een locatie te vinden waar ze allemaal op anderhalve meter afstand van elkaar kunnen zitten. En hoe onnatuurlijk is het voor een kind om niet van dichtbij het nieuwe T-shirt van je vriendinnetje te kunnen bekijken of je vriendje een plagerig duwtje te geven… Naar de juf te gaan met een kapotte knie wanneer je tijdens tikkertje op het schoolplein bent gevallen… Hoe kan de juf überhaupt op anderhalve meter afstand tranen vegen, pleisters plakken en een arm om iemand heen slaan?

 

Hoe ziet onze samenleving er straks uit als we nog een hele tijd op afstand van elkaar moeten blijven? Worden we allemaal kille kikkers? Sociaal onhandige robots? Ik betrap mezelf er nu al op dat ik letterlijk schrik als ik op straat de hoek om loop en bijna tegen een ander bots. Het lijkt of we elkaar ook niet meer durven aankijken, of naar elkaar glimlachen, bang dat je een ander daarmee besmet. In de supermarkt, op de fiets, in het bos, continu ben ik aan het checken of ik wel voldoende afstand hou.

 

Thuis blijf ik mijn gezin extra stevig knuffelen en vasthouden. Ik geef mijn kleintjes een aai over hun bol, en nog een. En een kus en nog een kus. Nu veel sociaal contact wegvalt en -blijft, compenseren we dat thuis maar een beetje. In de hoop dat ze dat straks ‘buiten’ weer mogen en veelvuldig kunnen inzetten. Dat ze oma kunnen omhelzen, bovenop hun vriendjes duiken tijdens het stoeien en de juf aan haar arm trekken als ze een vraag hebben.