Klussen in huis, leuk toch?
Hoewel… in een aanval van helderheid kwam ik zomaar op een lumineus idee.
Klusjes in huis doe je zelf, dat heb ik met de paplepel ingegoten gekregen. Schilderen, de trap bekleden, gordijnen naaien, een koekoek op het dak zetten, vloerbedekking leggen, stoelen opnieuw bekleden, een nieuwe keuken inbouwen: mijn ouders draaiden er hun hand niet voor om. Zelfs de centrale verwarming werd door mijn vader zelf aangelegd. Met hulp van mijn zus, die (omdat ze een stuk kleiner was dan m’n vader) lekker handig onder de vloer kon kruipen om de leidingen daar aan te sluiten.
Behangen was bij ons ook een regelmatig terugkerende klus. Dat hadden wij als kleintjes blijkbaar zo goed bestudeerd dat we op een vroege zondagochtend, terwijl onze ouders nog lekker sliepen, alvast wat werk in onze slaapkamer gingen voorbereiden. Teiltje water en een spons om het behang goed vochtig te maken, dan ging het er lekker makkelijk af. Toen we klaar waren togen we apetrots naar hun slaapkamer om de complimenten in ontvangst te nemen.
‘De stukjes die niet los konden zitten nog vast’, zeiden we in koor. Waarop m’n moeder zich nog even lekker omdraaide maar zich toch bleef afvragen wat die tekst eigenlijk betekende, plots verschrikt rechtop in bed zat, naar onze slaapkamer snelde en tja… vanaf de vloer tot zover wij er (staand op onze bedden) bij konden was de muur kaal. Er zat dus niet anders op, een paar weken later hadden we nieuw behang in onze kamer.
Helemaal in lijn met m’n opvoeding begon ik vorig jaar dapper ons gigagrote kraaldelen plafond te schilderen. Toen ik m’n vriendin appte dat ik alweer een rij planken had geschilderd en erbij vertelde hoeveel ik er nog moest, realiseerde ik me dat ik geluk zou hebben als alles volgend jaar kerst klaar zou zijn. Ineens moest ik weer aan ons behang-avontuur denken en kwam ik op het lumineuze idee dat je niet altijd alles zelf hoeft te doen, dat er ook mensen zijn die je klus af kunnen maken. Intussen is de schilder al een tijdje bezig en kan ik genieten van wat er allemaal uit z’n handen komt.
Een ding mag hij van z’n lang-zal-die-leven niet aanraken. Het plafond van de meterkast in de keuken. Samen met m’n moeder heb ik onze nieuw getimmerde keuken geschilderd. Zij een stuk professioneler dan ik, dat zag ik laatst nog weer eens op de film die mijn man ervan gemaakt heeft. Maar dat ze ook het plafond van de meterkast onder handen had genomen… daar kwam ik pas jaren na haar overlijden achter. Daarop heeft ze met een dikke kwast de datum van ons geklus geschilderd. Elke keer als ik dat ‘schilderij’ zie ben ik weer ontroerd. Wat had ik toch een leuke moeder.
Ik wens je een mooie week en natuurlijk ook de allermooiste herinneringen. Ik zou ze eigenlijk eens op moeten schrijven. O wacht, dat heb ik net gedaan.
Liefs van Franska
Door: Franska
