Kinderen heb je maar even te leen
Ik hoor het mijn moeder nog zeggen tegen de buurvrouw.
Ik was pak ’m beet vijftien jaar, denk ik. Ze dacht dat ik het niet hoorde, maar ik kreeg het heus mee. Toen begreep ik eigenlijk niet echt goed wat ze daarmee bedoelde. Nu, 35 jaar later, des te meer. En kan ik alleen maar beamen dat ze gelijk had.
Niet beschamen
En daarmee ging ze heel goed om. Mijn moeder hield met hart en ziel van ons. Maar ze was heel realistisch en kon ons ook gemakkelijk loslaten. Dat wil zeggen, misschien had ze er wel moeite mee, maar dat liet ze in ieder geval niet merken. We waren vrij om onze gang te gaan. Het pad te bewandelen waar wij op dat moment behoefte aan hadden. Natuurlijk hield ze een oogje in het zeil, maar ze vertrouwde erop dat we er geen potje van maakten. En juist omdat ze ons daarin de vrije hand gaf, kwam het niet in ons hoofd op om haar vertrouwen te beschamen. Maar ook niet om te liegen. Want natuurlijk kon ze ruiken dat we stiekem hadden gerookt. En doorgrondde ze ons wanneer we straf hadden gehad op school. Maar nog voordat ze er ook maar iets over zei of naar vroeg, kwakten wij het al op tafel. Onze eerlijkheid waardeerde ze door niet boos te worden.
Gevoel volgen
Naarmate de jaren vorderden, bleef ze ons de vrijheid gunnen. Ook toen ik besloot ontslag te nemen bij de bank (waar ik amper een jaar had gewerkt) om toch de journalistiek in te gaan. Als het aan haar had gelegen, zou ik tot mijn pensioen achter die balie hebben gezeten. Goed, degelijk en verzekerd van een inkomen. Maar ze heeft me nooit afgeraden om te gaan schrijven. Hoewel ik zeker weet dat ze heimelijk dacht dat er niets van terecht zou komen. Ze liet me mijn gevoel volgen, en daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor.
Laat ze!
Die instelling heb ik van haar overgenomen. En dat vond en vind ik niet moeilijk. Integendeel zelfs. Want ook al past het misschien niet altijd in het perfecte plaatje: Laat ze! Onze kinderen. Geef ze de ruimte om de wereld te ontdekken. En zelf bekijken waar ze gelukkig van worden. Of niet. En laat hen maar de knieën afvegen en weer opstaan. En leg ze niet op dat zij wekelijks komen eten of dat ze op een verjaardag per se een paar uur moeten ‘mooi zitten’. Even om de hoek kijken is ook goed. En als het helemaal niet past, dan een andere keer. Ook prima!
Ook goed
Ik vind het heerlijk om zo met elkaar om te gaan. Want het werkt ook andersom. Dat werd me onlangs nog weer duidelijk. Een van de (stief)dochters had een borrel georganiseerd voor haar nieuwe huisje. Ik was bekaf en had eigenlijk helemaal geen zin om tussen de jeugd te staan met bubbels en borrelnoten. Ik belde haar en zei het eerlijk. ‘Oh, geen probleem, morgen koffie en een broodje doen?’ vroeg ze. Dat bedoel ik dus. Maar misschien was ze ook wel blij dat dit ouwe wijf het liet afweten. Dat kan natuurlijk ook.
Door: Jolanda Groothuis
Jolanda Groothuis is als tekstschrijver in een mannenwereld wel goed gelukt. Of ze de lezers van Franska weet te boeien zal vanzelf blijken. Deze (meestal) nuchtere Twentse woont op het platteland. De sociale controle waardeert ze, tot op zekere hoogte. Maar ze is wars van roddel en achterklap.
