Kijk ze eens kijken!
Marja doet twee musea op één dag. Eén expositie steekt er met kop en schouders bovenuit.
Eigenlijk zouden we naar ergens in de Achterhoek gaan met een NS-dagkaart, maar er komt iets tussen. Hains kan niet op het laatste moment. Ik heb nu wél de tijd (elk nadeel heb zijn voordeel) om op de valreep toch nog even langs te gaan bij twee foto-exposities waar ik benieuwd naar ben, in Rotterdam en Utrecht! Einduitslag: 0-1, wat mij betreft.
Eerst naar Rotterdam CS, besluit ik (geen zin om nog twintig minuten op de trein naar Utrecht te gaan staan wachten), en dan de tram naar de Kunsthal. Een tentoonstelling van modefotograaf Peter Lindbergh. Hij trekt vooral veel trendy geklede jongeren en 50-plussers in het zwart, valt me op. Mooie foto’s van supermodels en celebs aan de muur, maar die ken ik nu wel inmiddels. Een beetje alsof ik in een levensgroot Memory rondloop. Het publiek boeit me meer: de poses die ze aannemen en hoe ze over de vitrinetafels heen hangen. Stiekem fotografeer ik ze.
Het miezert als ik weer buiten ben, maar ik ga toch maar lopend naar het station. Frisse lucht is gezond, en bovendien: patatkoning Bram Ladage ligt op de route. Ik zeg verder niks.
In het Centraal Museum in Utrecht het werk van fotograaf Craigie Horsfield, omlijst door meeslepende muziek. Minder modieus publiek, maar oooo, wat ziet dat er mooi uit! Foto’s alsof het klassieke schilderijen zijn, niet zomaar afgedrukt op papier, maar bewerkt tot fresco’s, houtpaneelschilderingen en heuse wandtapijten. Hier kun je niet zomaar even langsrennen, hier moet je je echt aan overgeven. Ik neem er uitgebreid de tijd voor. Vooral zijn portretten van onbekende Utrechtenaren maken indruk. Afgedrukt op aquarelpapier, 3D bijna. Mensen om kennis mee te maken.
Graag was ik ook nog even bij Nijntje langs gegaan, mijn favoriete konijn aan de overkant van de straat, maar het Nijntjehuis is vol en ik mag er niet meer bij. Jammer!
Dan maar een sentimental journey door de schemer van Utrecht. Ik loop over de Lijnmarkt waar ik vroeger met veel plezier bij Ariadne heb gewerkt. Ik sta stil bij Magazijn de Vlijt, passeer net als toen Passementerie Baars & van de Kerkhof, Aba-I en bakkerij Smolders (heerlijke appelbollen waren dat!). En na een afgetimmerd Hoog Catharijne in renovatie ineens de lichtoase van het nieuwe Utrecht CS. Mijn trein vertrekt nog steeds van spoor 7, ontdek ik achteraf. Net als in 1979. Ik loop er blindelings naartoe…
Marja van Hout houdt van het onverwachte en gaat het liefst zo onvoorbereid mogelijk op pad. Alleen of samen, vaak met vriend Hains, beleeft ze avonturen. Kleinschalig, maar toch.
