Veroordeeld tot
de ouwe ballen
van mijn man
Onze collega Monique de Ruiter (in het nieuwe jaar zullen we nog meer van haar horen) wilde geen kerstboom, haar vriend wèl. Dit is wat er gebeurde…
Daar kwam ik achter toen ik, alweer vier jaar geleden, met die geliefde ging samenwonen. Dat was in november, met de feestdagen in aantocht. Wel of geen kerstboom? Ik zei NEE. Want een boom via een steile Amsterdamse stadstrap naar twee hoog slepen (en ook weer naar beneden), daar had ik geen zin in. Vond ik bovendien tegennatuurlijk, een boom op twee hoog. Maar hij zei (plagerig) JA. Bij de verhuizing was al gebleken dat hij maar moeilijk afstand kon doen van een enorme (kapotte) doos met (deels kapotte) kerstballen en drie pieken, allemaal zilverkleurig. Dikke laag stof erop. Die ballen en pieken hadden al dertig jaar het daglicht niet gezien (laat staan het kerstlicht). Maar toch, aan oude spullen en dingen die voorbijgaan kleven vaak mooie sentimenten. Ook al gebruik je die spullen nooit meer. Op mij kwamen ze maar muf en tuttig over, die ballen. Ik ben opgegroeid met kleur in de boom. Met frutsels en knutsels. Een ratjetoe van raffia, papier, hout, metaal, glas. Aangevuld met maaksels van de kinderen. Waar zijn díe gebleven, vraag ik mij nu schuldig af. Te vaak verhuisd, dat ruimt lekker op. Soms te rigoureus, blijkt nu. Nu ben ik veroordeeld tot de kerstballen van mijn man. Afgestoft en opgepoetst vallen ze best mee (móói zijn ze!). Ik hang ze nu elk jaar in een tak, dat scheelt een hoop gesleep. En zo krijg ik toch een beetje mijn zin. Géén boom, wel de ouwe ballen van mijn man. Met liefde! En hij denkt even aan vroeger.
P.S. Dit jaar smokkel ik een beetje. Tussen al dat zilver hang ik mijn gestreepte Paul Smith-kerstbal. Gekocht in een vlaag van hebberigheid. De prijs heb ik verdrongen.
En… ik verwen mijzelf met één bijzonder exemplaar uit de wonderlijke kerstballencollectie van Affaire d’Eau. Elk jaar eentje erbij. Zo komt die kleurige Kerst van vroeger vanzelf weer terug.
Fotografie: Beeld Affaire d’eau
