Franska.nl

‘Voor iemand die me acht keer van het leven wilde beroven, vind ik dat ik nog redelijk aardig tegen je doe’, zei m’n zus maandagavond. Meteen schoot mij die ene keer te binnen, maar acht? Dus ik wilde wel even weten welke die zeven andere moordaanslagen dan allemaal geweest waren. Uiteindelijk bleek het enorm mee te vallen, want het waren er maar vier.

De eerste keer was dat ik voor de gezelligheid altijd bij haar in de box klom om met haar te spelen maar er wat lastig weer uitkwam, dus dat ik dan op haar ging staan om over het hekje heen te klimmen. Best creatief voor een kleintje van anderhalf, toch?

De tweede aanslag die we ons konden herinneren was dat zus een wasbeurt kreeg en dus in de teil zat. Zo ging dat vroeger. Zus lustte altijd wel een hapje en ik speelde graag met poppen en dan is zo’n levend poppetje natuurlijk nog veel leuker. En poppen moeten ook eten. Ik wilde haar dus iets te eten geven en voerde haar een stuk zeep. Dat we dat nog weten komt omdat vader of moeder daar eerst even een foto van maakte voor er ingegrepen werd. Dus het was niet helemaal mijn schuld, ouders hadden er ook een rol in.

Derde keer. We moesten wassen, aankleden en naar school en wilden tegelijk onze tanden poetsen. Ik was al bezig en zus wilde ook, daarom dus dat ik een tube aangaf, zodat zij ook kon beginnen. Kwam er ineens een gekrakeel tevoorschijn van links. Niet normaal, wat een gebrul. Bleek ik een tube Brylcreem van m’n vader aangegeven te hebben. Ja, hallo, weet ik veel wat ze allemaal in tubes stoppen.

De laatste keer staat me nog als de dag van gisteren voor ogen. Ik moest de tafel dekken, zus zat met haar armen op tafel en wilde haar armen niet weghalen. Beetje aan het pesten denk ik; ze hield (en houdt) wel van een geintje. Maar ja, zo kreeg ik het tafellaken er niet op. Dus duwde ik haar maar even van de tafel. 

Toen was het gekrijs echt niet van de lucht.

Met haar hoofd op een scherpe punt van de pianopoot terechtgekomen. Het bloed spoot eruit. Meteen naar de dokter, gat in haar hoofd, door mijn schuld. Drie krammen zaten erin toen ze terugkwam. Oei oei oei. Ik krijg nog altijd de angstkriebels in m’n hele lijf als ik er aan denk. En het is toch gauw een flink aantal decennia geleden. Zal het nooit vergeten. Zij ook niet. En dan moesten die krammen er ook nog uit.

Valt op die laatste na best mee toch? Eén echte aanslag eigenlijk maar. En zo heerlijk dat we er nu nog altijd samen om kunnen lachen. Dikke kus voor m’n zus.