Even over Kane, de documentaire
Er is veel, veel te zeggen.
Kane. Ik heb er iets speciaals mee. Omdat op het eerste gebrande vakantie-ceedeetje dat mijn lief me gaf ‘Rain Down On Me’ klonk en omdat het zo dichtbij voelde toen hij en Guusje een baby kregen die als tweede naam Maddy droeg, vernoemd naar Dinands eerste vriendin die overleed aan kanker. En niet lang daarna verschenen foto’s in de roddelbladen van Guusje met haar baby heel dicht tegen zich aangedrukt en een heel verdrietig gezicht. Het leven is soms lelijk, want ook Guusje mocht hier niet blijven. Raar is dat: zonder iemand te kennen proef je de pijn. Lucy kwam als een godsgeschenk. Als moeder voor Dean, als vriend in alle opzichten voor Dinand. Ik volg de band, maar meer als inmiddels bekende van Lucy. Het gezin, de verhuizing naar Ibiza…
De documentaire die sinds gisteravond op Videoland te zien is toont de beginjaren van Kane. De gevechten om trouw te blijven aan hun eigen stijl, de stunt om in zicht te komen bij Rob Stenders, de belangrijkste dj du moment die het evangelie van Kane moet gaan verkondigen. Je ziet hoe ze zichzelf voor het eerst hun nummer op de radio horen en hoe ze bij de MTV Awards in de kleedkamer naast U2 zitten.
‘We zijn van eenvoudige komaf. We hadden nog nooit in een hotel geslapen,’ zegt Dinand in een interview met Humberto Tan. ‘Dus we hadden altijd een cameraatje bij ons.’ Die beelden maken de documentaire een mix van een feest der herkenning (hallo jaren negentig en jaren nul), een vlieg op de muur zijn bij het ontstaan van een rocksensatie en natuurlijk de persoonlijke levens van Dinand en Dennis van Leeuwen.
Ik binge vanavond verder, me verheugend op Lucy. Lees hieronder maar even mijn ode aan deze vrouw en de rest van de Kane-suprematie.
Door: May-Britt Mobach
