Franska.nl

Kan deze woningbouwcorporatie nou echt geen kinderpardon overwegen?

 

Zodat dit meisje in haar ouderlijk huis om haar moeder kan rouwen?

 

 

Een meisje en haar moeder wonen al zo lang het meisje zich kan heugen gezellig met z’n tweetjes in een vierkamerappartement in Schiedam-Noord als de moeder te horen krijgt dat ze ongeneeslijk ziek is. Hun laatste jaar samen in hun appartement is intens, het vooruitzicht op het onvermijdelijke vaak ondraaglijk, maar het onvermijdelijke komt toch. De moeder overlijdt in mei van het vorige jaar. De coronacrisis is dan nog niet eens in de buurt van haar hoogtepunt en dat maakt de rouw voor de dan negentienjarige dochter extra rauw. Zeker als ze bovenop alle misère op een dag ook nog eens bericht krijgt van woningcorporatie Woonplus waar moeder het appartement van huurde. Volgens de corporatie heeft de dochter ‘recht noch titel’ om in het appartement te blijven wonen en moet er worden omgezien naar vervangende woonruimte – die inmiddels overigens door de corporatie is geregeld. De dochter verdraagt het niet om na te moeten denken over een verhuizing. Want het enige waar ze nog enigszins troost uit kan putten is dit appartement, omdat dat gevuld is met dierbare herinneringen aan haar moeder – herinneringen die ze nog lang niet kan missen.

 

Van de week kwam de zaak voor de voorzieningenrechter. Die oordeelde dat de inmiddels twintigjarig dochter het appartement toch zal moeten verlaten. De rechter had moeite met haar beslissing, zei ze. Want ze had zich in deze zaak gedwongen gezien om te kiezen tussen twee partijen. Waar het op neerkwam, zei ze, is dat de dochter haar had gevraagd om haar anders te behandelen dan andere mensen in soortgelijke situaties en dat had ze niet kunnen doen omdat de wet in dit geval niet aan de kant van dochter was. Zelfs het verzoek om tijdelijk, namelijk tot na de studie, in de woning te blijven wonen, kan niet worden afgedwongen. De rechter begreep heel goed dat dit een harde dobber is, maar kan niet anders omdat het nu eenmaal de taak en de plicht van een rechter is om recht te spreken.

 

Dat de woningcorporatie op haar beurt ook gebonden is aan wetten en protocollen: soit. Maar heel even pas op de plaats maken? Tot na de studie, met dien verstande dat die niet nog jaren mag voortduren? Niet het ultimatum dat het appartement per 1 september aanstaande leeg opgeleverd moet zijn, maar nog even respijt om een kind de gelegenheid te geven om te rouwen om de dood van haar moeder? Een soort kinderpardon, maar dan voor een net ietsje andere situatie? Of is dat te veel gevraagd?