Franska.nl

Kalm aan met die vaccins

 

‘Het kan mij niet snel genoeg gaan met die vaccinaties’, zegt iedereen. Maar ik ben nog helemaal niet klaar voor het oppakken van het “gewone” leven.

Voor het opnieuw van hot naar her en van afspraak naar afspraak racen. Natuurlijk mis ik wel de mogelijkheid om op zaterdagmiddag naar zee te gaan en daarna dan op een terras te ploffen. En natuurlijk zou ik heel graag weer eens met vrienden aan de keukentafel zitten, maar ik ben gewoon nog lang niet klaar met alles wat we ons op de hals gehaald hebben toen de eerste lockdown een feit was. Toen we (net als iedereen) begonnen met het opruimen van de zolder, garage, voorraadkast en keukenlades, en daarmee automatisch vervielen in het repareren van loshangende laatjes, het verven van leeggehaalde muren, dat ene gat dichten, die ene plank schaven, enzovoort, enzovoort.

 

We vervallen steeds van klus A in klus B. We krijgen er zelfs gedoe om, en dat haalt dan weer het tempo eruit. Ik ben namelijk nogal dol op “projectjes” en mijn lief gaat veel liever iets anders doen. Ik verzin dus van alles om mijn lockdowncave mooier te maken, terwijl hij vindt dat die allang af is. En ik heb van hem juist geleerd om de boel te onderhouden – en het zo zijn waarde te laten behouden – maar op een of andere manier heeft hij zelf nu een punt bereikt dat hij denkt: mijn tijd zingt het wel uit.  

 

‘Après nous le déluge’, riep madame De Pompadour tegen haar minnaar, en Lowietje nam het meteen van haar over. ‘Na mij de zondvloed’, denkt mijn minnaar dus vaak, maar ik wacht zelf liever niet af tot iets gaat lekken, uit elkaar valt of niet meer functioneert. Ik probeer dat juist te voorkomen.

 

Maar als ik dan schoonmaak, opknap, verf of repareer, dan heb ik weleens hulp nodig. Dat is toch niet zo gek? Dus dan wacht ik geduldig tot manlief weer terug is van zijn wandeltocht of motorrit, en dan begint het gedoe. Hij raakt geïrriteerd en ik teleurgesteld. Hij wordt boos en ik word woest.

 

Maar weet je? Als ik hem inschakel veroorzaakt hij zelf meestal het volgende klusje! Als hij een stukje terras betegelt, gooit hij de stenen die erin moeten in het bloemenperkje ernaast. Dus ja… dan moet ik de geplette plantjes daarna weer gaan vervangen, en dan zie ik dat er drie oude struiken zijn overleden door al dat geweld. Ze staan echter zo vastgegroeid aan de wortels van een boom dat ik toch weer manlief erbij moet halen om ze eruit te scheppen.

 

En dan gooit hij tijdens deze klus heel geïrriteerd een kuub zand tegen de ramen, en dan… ja… dan ga ik de ramen maar weer lappen. En tijdens dat lappen zie ik dan dat het kozijn hartstikke verrot is, en dan krijg ik de schuld.

 

‘Hou toch eens op met al dat werk verzinnen’, roept hij dan. Maar dat doe ik dus niet! Hij leidt me er zelf steeds naartoe door de manier waarop hij klust. Want tijdens het vervangen van dat verrotte stukje kozijn breekt dan het glas weer, en dan wil ik meteen een ander raam. Eén heel groot raam, in plaats van die 34 irritante latjes voor mijn neus in de erker. Kan ik veel beter naar buiten kijken als ik straks achter de geraniums zit!

 

En als hij na het verzetten van een conifeertje met zijn modderpoten door het hele huis banjert, dan moet hij dus niet boos worden dat ik daarna dan ga stofzuigen en dweilen en dan een gat ontdek in de houten vloer. En dat ik dan meteen maar alles wil vervangen en de drempels ook meteen wil weghalen, dat is toch ook niet zo gek? Je moet je toch voorbereidden op later, zeggen ze altijd?

 

Maar later is voor mij dus niet na de lockdown. Ik ben daar nog lang niet klaar voor, dus doe maar kalm aan met die vaccins!