Franska.nl

Ik zal niet aarzelen u te bellen, als ik nog vragen heb.

Ik las het nog een keer, het stond er echt, in een sollicitatiemail van een potentiële stagiair.

Sindsdien ben ik ze gaan verzamelen. Niet de stagiaires, natuurlijk, maar de uitdrukkingen van jonge mensen die het gevoel helemaal niet meer kennen van jong versus oud, medewerker versus leidinggevende of leverancier versus klant.

Neem nou het automatische mailbericht: Momenteel geniet ik van een welverdiende vakantie.
Hoe grappig is dit?

Voor de jonge lezers: iemand ANDERS vindt dat jouw vakantie welverdiend is, niet jijzelf. En terugkomend op de eerst zin van deze column: iemand biedt jou aan om extra tijd aan jou te besteden. Jij claimt dat niet zelf. Desnoods vraag je of het mogelijk is.

Een vrouwelijke IS-strijder die terug wil keren naar Nederland zegt in de krant dat: ‘Iedereen een tweede kans verdient’. Daarmee bedoelt ze zichzelf. Dat moeten anderen over jou zeggen, meisje, en dan nog maar afwachten! Het lijkt een taalnuance, maar er zit een hele denkwereld achter.

Toen ik laatst om 9.30 uur in een kledingwinkel in de rekken wilde kijken, werd ik bijna terzijde geduwd door een jongedame met een stofzuiger.

Om vervolgens met hels lawaai onder ‘mijn’ rek te beginnen. Wacht even, dacht ik toen, waar is de verhouding winkelier – klant?

De winkelier wil iets verkopen en ik heb een koopbehoefde, die nu wordt gefrustreerd door een stofzuigende juffrouw. Hier klopt iets niet…

Waren wij nou ook zo vroeger (in mijn geval begin jaren tachtig)? En aan wie ligt het als de jeugd dat niet heeft meegekregen? Juist, de ouders.

Aan ons de schone taak om onze prinsjes en prinsesjes het gevoel voor verhoudingen mee te geven. Dat moet lukken toch? Tenzij je zelf ook vindt dat je het centrum van het universum bent natuurlijk…