Jippie! We worden oma!
Ik denk terug aan mijn oma’s die na negen kinderen geen zin meer hadden in teuten en flesjes geven.
Twee van mijn dierbaarste vriendinnen – we delen met z’n drieën al meer dan dertig jaar bijna alle lief en leed – komen met hun mannen bij ons eten. Want met z’n zessen klopt het ook, en zo vanzelfsprekend is dat niet. Dus daar zitten we dan met z’n zessen. Het leven door te nemen en te veel te eten want dat kan er ook nog wel bij. En dan, halverwege, neemt mijn ene vriendin het woord ‘want we hebben nieuws’.
Ik voelde het die middag aan mijn water, dat er iets te gebeuren stond.
Hun zoon wordt vader en dat maakt dat zij opa en oma worden. Het gegil klinkt nog net zo hard als vroeger toen we jong en onbezonnen waren, zo blij en ontroerd heeft het nieuws ons getroffen. Als we uitgegild zijn neemt mijn andere vriendin het woord ‘want wij hebben ook een nieuwtje’. Waarna het gegil nog een paar tandjes wordt bijgezet en overgaat in een paar kleine traantjes – van ontroering en geluk. De baby’tjes worden allebei in het voorjaar geboren. En nee, die twee wisten het nog niet van elkaar, want ze wilden wachten totdat we elkaar zouden zien ‘want dat is zoals we zijn’. We krijgen een jongetje en een meisje – vanzelfsprekend mag ik delen in hun babygeluk zolang ik zelf nog geduld moet hebben, wat me na die avond opeens wat zwaar valt.
Ik denk terug aan mijn oma’s die na negen kinderen geen zin meer hadden in teuten en flesjes geven. Die waren er na ruim tachtig maanden zwanger te zijn geweest in hun leven wel klaar mee. Die hadden tegen de tijd dat ze oma werden zelf nog ongeveer kleine kinderen. Die hadden in hun leven meer gezorgd dan een mens redelijkerwijs kan verdragen. Maar wij, kinderen van de baas-in-eigen-buik-generatie, nazaten van de babyboomers en de wederopbouwers, consumenten van de welvaart en de overvloed, wij willen nog best graag een keer moederen over onze kleinkinderen. Zeker nu het nachtbraken aan ons voorbij gaat, we er alleen hoeven te zijn om pret te maken en we er niet voor thuis hoeven te blijven als het ons niet past.
De dag nadat we vierden dat we samen oma worden, wordt er al vroeg geappt over hoe blij we zijn en waar de tijd toch is gebleven. We hebben immers niet eens gemerkt dat we ouder werden. Op een paar rimpeltjes en wat kleine gebreken na, voelen we ons niet eens ouder dan toen. En toch trokken er meer dan dertig jaren als een raket aan ons voorbij alsof het allemaal maar niets is. Terwijl ik in mijn hoofd nog steeds bezig ben om de wereld te verbeteren, zie ik mezelf op een zondagochtend googelen op bijtringen voor stoere mannetjes en bedelarmbandjes voor schattige meisjes. En word ik me met een schok gewaar van het leven dat zonder pardon voorbijvliegt.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
