Onze columnist opereert undercover en ontfutselt mannen de échte waarheid over het daten. Deze week vertelt Willem over geluk… Kun je dat eigenlijk bereiken met daten?
Geluk is een keuze, zeggen mensen vaak. Maar ik twijfel. Want waarom zit ik dan op een dating-app? Waarom laat ik mijn geluk afhangen van het wél of niet hebben van een partner, als ik er ook gewoon voor kan kiezen om in mijn eentje gelukkig te zijn? Ik vraag me weleens af of ik dat eigenlijk zelf beslis, of dat de natuur dat voor me doet. Door middel van hormonen, bijvoorbeeld. Die hebben daar toch ook invloed op? Of de lente! En geuren en kleuren, of de mensen om wie je geeft.
Hebben de mensen om mij heen dan invloed op mijn geluksgevoel?
Eh, ja, mijn kinderen wel, denk ik. Want ik word blij als mijn kinderen blij zijn. Alleen zijn ze dat bijna nooit. Er is altijd wel wat. Maar of dat dan een keuze is?
Laatst was ik aan het daten met een vrouw die vertelde dat een moeder zo gelukkig is als haar ongelukkigste kind. En je zou dus denken dat dit waar is, want mijn ex vindt nog steeds dat ons huwelijk is stukgelopen door het gesodemieter met de kinderen. Wij hebben van die exemplaren die – in combinatie met foute vrienden, drank, drugs en criminaliteit – behoorlijk van invloed zijn geweest op de sfeer in ons huwelijk. En ik zweer je dat vóór dat gedoe met die feesten en die pillen de sfeer bij ons thuis goed was. Serieus! Pas toen de oudste begon met van die drugs die zogenaamd geen kwaad kunnen, liep het in zijn hoofd (en in ons huis) volledig in de soep. Ikzelf schaarde dit namelijk onder pubergedrag, maar mijn vrouw raakte er compleet van in paniek. En we hebben nooit overeenstemming kunnen bereiken over de aanpak hiervan.
Maar achteraf had ze dus wel gelijk. Want ons tweede kind ging handelen in die troep, en nummer drie belandde er zelfs door in een psychose. En ik zeg je: daar word je als ouder absoluut niet gelukkig van. Ik zou ook niet weten hoe ik toen nog gewoon had moeten “kiezen” om gelukkig te zijn. En mijn vrouw al helemaal niet meer.
Maar toen kwam hij! Mooi, rijk, vrolijk, en één en al aandacht voor mijn vrouw. Ze werd straalverliefd, en haar keuze was ineens heel snel gemaakt. Ze ging!
Ze ging gewoon, want ze “koos” voor haar geluk. En ze liet ons doodongelukkig en totaal verbijsterd achter. Van een zielig hoopje moeder veranderde ze plotseling in een heel vrolijke vrouw, en ze “koos” ervoor om haar koffers te pakken en weer gelukkig te gaan worden. Maar ze liet haar geluk toen niet meer afhangen van haar ongelukkigste kind.
Is geluk dan toch een keuze? En kun je zelfs gelukkig worden als je anderen daarmee bezeert? Ja dus! Want wij zijn echt niet de eersten die dit overkomt.
Maar zou je er dan ook voor kunnen kiezen om niet óngelukkig te worden door de keuzes van anderen?
Dat lijkt toch een stuk lastiger. Want iemand anders de schuld geven van jouw “ongelukkig zijn” is makkelijker dan zelf de verantwoordelijkheid hiervoor nemen. Omdat je bij blije gevoelens ook veel sneller handelt dan bij sombere gevoelens, zo lijkt het wel.
Mijn vrouw was eerst “alleen maar” een erg ongelukkige moeder. En dat kwam door mij en door de kinderen, vond ze.
Maar ze was op slag weer gelukkig toen die vent ineens verscheen. Raar toch?
En weet je? Ik denk dus dat dat zit in van die stofjes die je lijf aanmaakt als je verliefd wordt. Hoe heet dat spul? Serotonine geloof ik.
Oh, mijn kinderen liggen nu dubbel van het lachen!
‘Jij bent rijp voor een xtc-pil’, zeggen ze. Want het schijnt zo te zijn dat die pillen de aanmaak van serotonine in je lijf stimuleren.
O, echt? Dat wist ik niet!
Maar eh… laat dan maar zitten. Dan ga ik toch maar op zoek naar een andere vrouw. Kijken of die nog wat van die bende kan aanmaken in mijn hunkerende lijf. Want ik ben wel toe aan een beetje liefde en vrolijkheid. En ik zoek dat dan toch liever in een app, dan in de drugs.
Hmm, tóch een keuze dus!
Willem’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
