Lieve Jeanine,
May: Kijkend naar het debat voelde ik, hoe vreselijk het ook is voor de nabestaanden van de omgekomen jongens, toch respect voor Jeanine Hennis. Ze stond daar maar. Hoe zou ze zich nu voelen?
Vierentwintig uur geleden had ik nog voor ‘beste Jeanine’ gekozen. Na gisteravond is de aanhef toch getransformeerd tot lieve.
Hoe ís het met je? Dat wil ik als eerste weten. Hoe word je wakker the day after. Met een kater lijkt me. Een van ellende en een omdat je, dat kan ik me zo voorstellen, bij café Dudok een paar afzakkertjes hebt gedronken. Ik neem aan dat je je chauffeur nog wel een dagje mocht houden, toch? Dan kon je een extra glaasje nemen. Daar had je behoefte aan. Zag ik aan alles. Misschien ook nog wel een stiekem sigaretje.
Jeanine, ik zat er helemaal in. Ik had ook een paar minder leuke meetings maar die verbleekten in ernst als ik aan jou dacht. Ik heb je live gevolgd. Tot tien voor half tien gisteravond. Hadden jullie nou echt bijna geen pauzes tussendoor? Je stond daar maar. Had jij ook het idee dat sommige vrouwen het even lekker vonden? Even de populaire minister laten bungelen en spartelen? Je was natuurlijk al jaren veel te succesvol en goedgekleed in hun ogen. Misschien beeld ik het me in, maar het gevoel bekroop me. Vielen jou ook die rode lakschoentjes op van een van de dames in de zaal. En dat kale puntje? Het trok mijn oog.
Had jij ook het idee dat sommige vrouwen het even lekker vonden?
Jeanine. Ook ik vond het allemaal niet handig. Je had die ouders natuurlijk meteen moeten bellen. Of langs moeten gaan. Denk aan Eberhard van der Laan die met een bosje bloemen naar de vrouw ging van de juwelier die was doodgeschoten. Kon hij ook niets aan doen. Maar het gebeurde wel in zijn stad. Net zoals het gebeurde op jouw ministerie. Maar jij lijkt me een warm persoon. Ik heb het idee dat iemand je heeft aangeraden niets te doen. Of ben je zo geworden? Dat niets doen veiliger is dan iets doen. Afijn. Ik vond het ook een beetje dom. En onaardig. En het kwam een beetje over dat je je baan belangrijker vond dan het verdriet van de nabestaanden van de omgekomen soldaten.
Maar goed. Terug naar het debat. Waar was Mark Rutte? Of andere partijgenoten? Of hoort dat niet? Ik vond je zo alleen staan daar. Sterk hoor, maar toch. Waar wáren ze? Of zaten ze in een kamertje klaar om je op te vangen? Met wijn en chocola? En dan die kussen na afloop. Vond je het ook Judaskussen? En wat stond je daar ongemakkelijk hè. Kussend over het spreekgestoelte. Maar ja, je kan moeilijk halverwege gaan verplaatsen. Ik begreep je.
En toen nam je het woord. Krachtig en sterk. Met aandacht
Ik weet niet of je van tevoren al had besloten om op te stappen. Voor mijn gevoel bedacht je het na een half uur. Toen stopte je met aantekeningen maken. Maar je koos niet voor de makkelijke weg. Van kwart voor vier tot tien voor half tien duurde het debat. Ja, dat weet je zelf natuurlijk ook wel. Je was erbij zal ik maar zeggen. Je stond iedereen te woord. Rechtte je rug waar nodig en gromde af en toe ook even terug. En toen nam je het woord. Krachtig en sterk. Met aandacht. Ik kon niet anders voelen dan respect. Je hebt het goed gedaan. Zo goed dat ik vind dat je weer een opperbeste baan verdient. Voor jezelf. Maar ook voor de andere vrouwen. In lijn van je moeder die het schopte van juf tot schoolhoofd. En jij. Een Schoeversstudent die Europarlementariër werd en minister van Defensie werd. Ik wens je een mooie baan. Maar vandaag vooral troostende kopjes thee die langzaam veranderen in een mooi glas Amarone en de herfstzon die op je gezicht schijnt. En ga alsjeblieft op bezoek bij de familie van Henry Hoving en Kevin Roggeveld. Je hebt er nu alle tijd voor en jouw verdriet verbleekt weer bij dat van hen.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
