Je zal maar hulpverlener zijn
Agent Tom Verweij van de politie Zaanstreek heeft heel wat losgemaakt met zijn post op Facebook over twee angstige kleine jongens die hij op een bloedhete dag alleen thuis aantrof in niets dan hun ondergoed.
Hulde voor deze agent. Gelukkig staan de hulpverleners dit gezin nu bij en wordt er goed voor de jongetjes gezorgd. Ik hoor je nu al denken… hoe heeft het zover kunnen komen?
Maar je zal maar die hulpverlener zijn die haar stinkende best doet om een gezin met moeilijkheden overeind te houden. Die dagelijks met dergelijke ellende te maken heeft. Die iedere dag weer probeert om er het beste van te maken. Deze hulpverleners willen er echt wel voor zorgen dat het beter gaat met gezinnen waar van alles aan de hand is. Geloof mij maar, de meeste hulpverleners doen dat vanuit de overtuiging dat de meeste gezinnen met hulp weer verder kunnen.
Want het dagelijkse leven is voor sommige mensen erg zwaar. Armoede, schulden, werkloosheid, problemen in de relationele of psychiatrische sfeer. Er is soms veel aan de hand. En niet iedereen is in staat om grote problemen het hoofd te bieden. Als er dan uiteindelijk door school of door buren aan de bel wordt getrokken is het nog maar de vraag of ouders bereid zijn om met de billen bloot te gaan. Dat is voor hulpverleners uitermate lastig, omdat een gezin ook hulp af mag wijzen. Terwijl dat gezin er soms juist bij gebaat is om wel hulp te accepteren.
En daar gaat het dus vaak de mist in. Want wanneer grijp je als instantie in en wanneer niet? Wanneer pak je als buurvrouw de telefoon als je vermoedt dat er sprake is van kindermishandeling? Is dat wel zichtbaar? Want weet jij wat er zich afspeelt in het huis van je buren?
En zie dan als hulpverlener maar eens achter die voordeur te komen, het vertrouwen te winnen en ervoor te zorgen dat het uiteindelijk beter gaat. Dat een gezin weer op adem komt en met de nodige hulp weer verder kan. De meeste hulpinstanties doen dat met de beste bedoelingen.
Maar zij hebben ook te maken met uitgeputte budgetten, regelgeving om helemaal zot van te worden en een belachelijke administratiedruk. Helaas vallen er daardoor gezinnen tussen wal en schip, met soms afschuwelijke gevolgen. Dat moet natuurlijk anders. Maar hoe? Wie het weet mag het zeggen. Maar val niet meteen de hulpverleners af, dat hebben ze niet verdiend.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
