Franska.nl

Voordat m’n moeder een van haar zovele spannende reizen maakte, was ze weer eens van alles aan het regelen en opruimen. En wel zo precies dat geen enkele inbreker ook maar iets van waarde in haar huis zou kunnen vinden. Zelfs niet de verzameling zilveren theelepeltjes. Dat was dan ook zo ongeveer het waardevolste wat er te halen viel. Alles, tot op het laatste lepeltje, ging in een kluis bij de bank.

Een maand of wat na terugkomst wilde ze die verzameling ophalen om ze weer leuk aan de wand te hangen, maar ze kon nergens meer de sleutel van die kluis vinden. Of ik misschien een idee had. Nou nee. Geen enkel idee waar die sleutel zou kunnen zijn. En trouwens, alle plekjes die ik opnoemde had ze zelf ook al gecheckt. Uiteindelijk zat er dus niet anders op dan de kluis open te laten breken en er een nieuw slot op te laten maken. Dat kost honderdvijftig euro, mevrouw… Kloink!

Maanden later zat ik in de auto op weg naar huis. Best lang, dat heb je als je ver van je werk woont. En dan gaat zo’n beetje van alles door m’n hoofd. Zo kwam dus ook die kluis voorbij. En ineens… oei! Oh neee! Ineens herinnerde ik me wat er was gebeurd. Ze zat voor haar reis nog met de sleutel van die kluis. Om die nou mee te nemen naar Verweggistan, dat was ook een ding, dus vroeg ze of ik hem misschien op wilde bergen. We hebben hem samen verstopt op een geheime plek in een bekertje achter een setje kaartjes bij mij in de kast. En daar lag ie dus nog. Had ze dus voor Jan Doedel die honderdvijftig euro uitgegeven. Mijn schuld.

Zat ik dan in die auto. Wroeging, schaamte en schuldgevoel tegelijk. Makkelijkste was om dat niet te zeggen, kwam toch nooit iemand achter. Enfin. Een minuut later zat ik dus al met haar aan de telefoon om deze misser op te biechten. Wat ontzettend, ongelofelijk, vreselijk stom van mij.

Ik bedacht later wel, dat het ook wel weer goed is dat je mij dus gewoon een geheim kunt vertellen. 

Ik stop het meteen zo ver weg, dat ik het zelfs vergeet. Was niet de eerste keer trouwens dat ik zoiets meemaakte, dus ik had beter moeten weten. Maar je weet het nu dus. Bij mij kun je je geheim kwijt. Alleen maak ik het dan ook kwijt. Moet je er later niet nog een keer over beginnen.