Franska.nl

Je denkt: dit overkomt mij nooit. 

 

Je let op je tas en je telefoon en toch overkomt het je. Mij ook.

 

 Ik ben gerold. 

 

London was geweldig. Heel inspirerend, en samen met Sara, de eindredacteur van Heel Holland Bakt, hebben we na alle meetings waar ik vorige week al over schreef, heel gezellig koffie gedronken en geluncht in Notting Hill,  over de markt gewandeld op Portobello Road en gesnuffeld bij Books for cooks, waar ik zo’n veertig jaar geleden voor het eerst kwam. Enige winkel. Franska en ik appten er nog over dat zij de jaarboeken van de winkel altijd verzamelde.
Ik heb leuke cadeautjes gekocht en geweldige foto’s gemaakt die dag, kortom: mijn week kon niet meer stuk.

 

Bij de laatste winkel wilde Sara voor een cadeautje voor haar man kijken en ik maakte foto’s voor mijn zonen om ze te vragen of ze iets wat ik daar zag leuk zouden vinden als cadeau. Omdat we net te vroeg waren voor de luchthaven zouden we nog even een kop koffie of thee drinken met wat lekkers, voordat we de taxi zouden bellen. Dus iets verderop stopten we even zodat Sara op haar telefoon kon kijken waar een leuk tentje zat en ik stopte, omdat zij net iets eerder was met opzoeken, mijn telefoon vast in mijn jaszak om later de taxi te bellen en deed mijn jaszak dicht. Het koffiezaakje waar we heen wilden lag vijftig meter verderop, maar toen we aankwamen bleek er een lange wachtrij buiten, dus we maakten weer rechtsomkeer om toch maar de taxi te bellen. Maar een onbestemd gevoel bekroop me en ik voelde aan mijn jaszak en merkte dat die openstond. En ja hoor: weg telefoon. Nog geen twee minuten nadat ik hem in mijn zak had gestopt. Sara dacht nog dat ik hem misschien terug in mijn tas had gestopt, dus wij direct bellen. Na een keer overgaan ging hij direct over op de voicemail, bij nogmaals terugbellen direct. Duidelijk dus. 

 

Daar sta je dan. Ik had geluk samen met Sara te zijn. Zij kon een taxi naar Heathrow bellen, daarna de politie, en zij had mijn ticket (hoe fijn) ook op haar telefoon. Als je alleen reist zit je behoorlijk in de rats. Want weet jij uit je hoofd als je niks bij de hand hebt naar welke terminal je moet? Hoe je aangifte moet doen zo vlak voor je gaat vliegen? Ik kon ook niemand waarschuwen, moest bij aankomst Nhaan nog ophalen maar kon zelfs de oppas niet waarschuwen. Nog in het vliegtuig voor vertrek hebben we geprobeerd om dingen te blokkeren, maar omdat ik mijn password voor Google kwijt was kon ik geen kant op. Daar sta je dan op zaterdagavond.  

 

Dus alsjeblieft, als je reist zorg voor back-uptelefoonnummers bij de hand. Je wachtwoord uit je kop leren of opschrijven (en dus niet in je telefoon) is iets wat ik nu ook nooit meer zal vergeten.

 

Maar het drama duurt nog voort. Omdat er kennelijk met mijn telefoon gerommeld is, blijkt mijn Google-account geblokkeerd en kon ik mijn wachtwoord niet resetten. Voor nieuwe toegang (en echt, de jongens bij Vodafone hebben van alles geprobeerd om me te helpen) rekent Google minimaal vijf dagen omdat ze mijn account willen controleren (wat dat dan ook mag betekenen). Ik voel me door het systeem gegijzeld. Kan nergens in, heb geen agenda bij de hand, kan niet googlen, niet appen, niet op Facebook en niet op Instagram omdat alles door Google gedomineerd wordt. Je realiseert je pas als er iets misgaat hoe we in de houtgreep van het systeem zitten. Dure les, maar noteer echt alles, van mijn part in geheimschrift, maar zorg dat je niet overkomt wat mij op reis overkomen is. En zet alles in de Cloud of op je computer. Ik kan niet eens checken of ik nog foto’s en adressen heb. Ik heb gelukkig een backup-werkagenda, maar privé niet. En om nog een waarschuwing te geven: check je verzekering. Ik kreeg namelijk niks terug van mijn verzekering voor mijn telefoon omdat hij niet uit mijn handen is gerukt. Gelukkig had ik wel een reisverzekering die iets coulanter was, maar controleer het toch maar. Bij mij gaat die verzekering voor mijn mobiel er in elk geval uit!