Franska.nl

Jaren geleden kreeg ik van mijn man een horloge

Niet zomaar een klokje, nee.

 

Een horloge waar ik me zogezegd gerust mee kon vertonen. Ik deed het om mijn pols, om het vervolgens nooit meer af te doen – dacht ik. Totdat de man in kwestie mijn man niet meer was, ik steeds minder lol in het klokje had en op een dag een veel te grote witte Swatch kocht die ondanks zijn lelijkheid wel stukken beter voelde. Hét horloge verdween in een la, waar het pas jaren later door mijn dochter werd uitgevist om zo een poosje van eigenaar te wisselen.

 

Maar een paar weken geleden kwam het weer terug naar mij, hét horloge, dat inmiddels de respectabele status van vintage watch heeft bereikt. Nog even mooi als altijd, zo niet nóg mooier, alleen iets te strak om de pols waardoor de stalen band niet meer fijn zat. Een chique winkel in een chique winkelstraat zou me als officiële dealer van het merk verder kunnen helpen. Ik fietste er in de stromende regen naartoe en stond zo verzopen voor de deur dat de beveiliger eerst drie keer met zijn ogen moest knipperen voordat hij de sluisdeuren voor me wilde ontgrendelen.

 

Het duurde vervolgens even, maar op een gegeven moment kwam er zowaar een mevrouw mijn kant uit om te vragen of ze me kon helpen. Ik viste hét horloge uit mijn jaszak en legde het probleem van de te krappe stalen band en het lege batterijtje voor haar op tafel. Ze zou er even op moeten studeren, dus of ik maar even plaats wilde nemen.

 

Onder het wachten werd links de champagne ontkurkt voor een Aziatisch echtpaar dat net een vette Rolex had afgetikt en in een andere hoek voor een moeder die haar dochter had behangen met een verzameling peperdure Pomellato’s.

 

Mijn mevrouw liet zowat een half uur op zich wachten, voordat ze uitsluitsel kon geven. Die nieuwe band was een mogelijkheid – ondanks dat het hier een wel heel oud model betrof.

 

Maar als ik daartoe besloot was ik er nog niet. Er diende namelijk ‘een Complete Service te worden uitgevoerd om het correct functioneren van het uurwerk te kunnen garanderen’.

 

Daarnaast waren er diverse opties als een nieuwe wijzerplaat, nieuwe wijzers, nieuw glas, polijsten van de kast die wel heel bekrast was – al realiseerde de mevrouw zich dat ‘sommige mensen dat blijkbaar niet eens opmerken’. Die ‘optionele interventies’ mocht ik overigens weigeren omdat die louter tot doel hadden ‘het esthetische aspect van de creatie te verbeteren en de originele glans weer terug te brengen’.

 

Hoewel ik inmiddels een droge mond had gekregen van alle opties met bijbehorende bedragen, kon er zelfs geen glas water af en droop ik uiteindelijk weer net zo hard af als ik was binnen komen druipen.