Janneke verdenkt haar vriendin die in de ouderenzorg werkt
‘Laatst had ze opeens weer een klokje om haar pols dat ik nooit eerder gezien had.’
‘Mijn vriendin werkt in de ouderenzorg. Niet in de zin van de traditionele verzorger zoals we die kennen van de thuiszorg, maar als een soort gezelschapsdame voor ouderen die wat beter in de slappe was zitten. Ze heeft een stuk of vier dames die ze elke week bezoekt.
Om een praatje mee te maken, ze mee te nemen voor een boodschap, een lunch buiten de deur of een bezoekje aan het museum, of om een stukje met ze te gaan rijden. Veel wordt daar niet mee verdiend. Volgens mijn vriendin moet je het bijna zien als vrijwilligerswerk, maar dan met een onkostenvergoeding.
Toen ze zei dat ze een keer een doos dure bonbons van een van haar cliënten had gekregen, klonk dat dan ook logisch. Een aardigheidje als blijk van dank. Maar na de bonbons werd het een flesje eau de toilette – haar merk! – en op een gegeven moment zag ik haar met een prachtige zijden sjaal. Toen ik ernaar vroeg was het ‘gekregen’ en toen ik mijn wenkbrauwen fronste kreeg ik als uitleg ‘die vrouw draagt ‘m zelf toch niet meer’. Had die mevrouw zelf geen kinderen dan? Maar die lieten zich zo weinig zien dat mevrouw ‘haar die sjaal meer gunde dan haar dochter die zich niet om haar moeder bekommert’. Ook dat zou nog kunnen. Maar laatst zag ik mijn vriendin met een klokje om haar pols dat ik nooit eerder had gezien. Nou heb ik niet bijster veel verstand van horloges, maar dit leek me nou niet bepaald een prul van de kermis.
Ik heb nog getwijfeld of ik er wéér naar moest vragen, maar kon me niet inhouden. ‘Hoe kom je daar nu weer aan?’ vroeg ik haar. Mijn vraag viel verkeerd bij haar. Of ik haar soms niet vertrouwde dat ik steeds maar vragen stelde. Wat kon ik daarop zeggen? Dat ik geen zijden sjaaltjes van oude dametjes zou aannemen, en al helemaal geen horloges? Dat ik vind dat een doos chocolaatjes toch echt iets anders is dan dit soort spullen?
Ik vroeg haar of het überhaupt is toegestaan om cadeautjes aan te nemen van cliënten. Ze beweerde dat haar daar niets van bekend is, maar ik heb serieus mijn twijfels. Mocht het al echt waar zijn dat deze dames haar spullen toestoppen, en mocht ze nu nog een keer iets ‘krijgen’, dan zal ze dat zeer waarschijnlijk niet meer aan me melden. En mijn eigen vriendin aangeven bij de organisatie waar ze voor werkt, puur en alleen op basis van mijn twijfels over haar, dat gaat me echt te ver. Het nog een keer bij haar aankaarten dan? Ze heeft al eens ontkend, dus daar zie ik ook geen heil in. Maar dat ik er moeite mee heb, dat valt echt niet te ontkennen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Jannekes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
