Franska.nl

We ja-maren wat af met z’n allen. Het zit ook in onze spreektaal, want ‘je weet wat je hebt, maar je weet niet wat je krijgt’.

Best vermoeiend soms, dat eeuwige ‘ge-ja-maar’. Dat nooit eens soepel meebewegen. Altijd dat voorbehoud, die weerstand. Sommige mensen zijn er een ster in. Maakt niet uit wat je zegt of hoe je het zegt. Op een gegeven moment –  je kunt erop wachten –  komt er een ‘ja maar’.

‘Ja maar’, doet altijd iets af aan wat eraan voorafging. Aardige woorden worden weer ontkend of afgezwakt door een ‘ja maar’. ‘Ja maar’ wordt ook vaak indirect gebruikt om ‘nee’ te zeggen. ‘Ja maar’ zeg je als je het niet helemaal weet, niet zeker bent, je niet gekend voelt: ‘Ja maar hoor me nou!’

Je kunt het ook zeggen uit valse bescheidenheid:

‘Goed van je hoor!’

‘Ja maar ik heb gewoon geluk gehad.’

Bijna iedereen doet het en het zit ook in onze spreektaal, want ‘je weet wat je hebt, maar… je weet niet wat je krijgt’.

Maar eerlijk is eerlijk: het is niet in alle gevallen even storend.

‘Ga je mee uit?’

‘Ja, maar wacht nog even tien minuten.’

Valt mee deze, toch?

Maar… je kleindochter komt haar nieuwe vriend voorstellen.

‘Vond je hem aardig oma?’

‘Ja. Maar wel een beetje jammer van die afgetrapte spijkerbroek.’

Dat is niet aardig, oma! Ja! Aardige jongen! Punt! Dat is pas echt aardig!

Voor de meeste mensen geldt: hoe ouder des te meer ‘ge-ja-maar’. En dat is toch een beetje jammer en een beetje vermoeiend. Zou er iets aan te doen zijn, vraag ik me af. Iets waardoor ik minder ga ‘ja-maren’, ook al word ik ouder?

‘Het woordje ‘maar’ vervangen door het woordje ‘en’, vind ik ergens op het internet, schijnt een oud trucje te zijn. En om me te overtuigen:

Vergelijk ‘Ik hou van je, maar…’ maar eens met ‘ik hou van je, en…’

Nou, die voel ik heus wel!