Franska.nl

Midden in de nacht. We slapen in een hotel in Verona. Ineens word ik een beetje suffig wakker van rare bewegingen van het bed. En van het geluid van de metro. Rommeldebommel. Wáát?! Ik schrik klaarwakker. Metro? Er is helemaal geen metro in Verona. Hup! iPhone erbij, Twitter afspeuren. Weer even het Italiaanse woord voor aardbeving zoeken op Google Translate. Dat woord heb je niet elke dag nodig, dus zit niet in m’n parate woordenschat. Nu wel. Terremoto. Ik ben in paniek, het klonk zo eng! En dan hadden wij alleen nog maar de schokken van iets wat veel verderop gebeurde.

Nu die enge Etna weer

Italië is gewoon een land waar het stikt van de vulkanische toestanden. Normaal vind ik dat allemaal heel prachtig. Die vreemd gevormde bergen, die warmwaterbronnen, de zwavelluchten die uit borrelende mini-meertjes komen, de Vesuvius, waar ik als kind met m’n ouders gewoon over het randje liep. Ik zou er nu niet meer aan moeten denken. Krijg het al benauwd bij het idee van een rookpluimpje dat voortdurend uit zo’n berg komt puffen. Heb echt geen behoefte om daar in de buurt te zijn. Nu die enge Etna weer. Waarom blijven mensen daar zo dicht in de buurt wonen? Zou ik dat ook doen, als daar m’n huis stond? Kan het me gelukkig niet voorstellen.