It takes two to tango
Er zijn van die dagen dat je met het verkeerde been uit bed stapt. Bij de eerste beste opmerking zeg je ‘hap’. Je merkt het heus wel aan jezelf en vraagt je gedurende de dag een paar keer af waarom je dat eigenlijk doet. Dat het er niet gezelliger op wordt en dat het veel leuker zou zijn als het over ging, als je ermee op zou houden. Maar ja, soms is het gewoon sterker dan jijzelf, dat gevoel, dat humeur. Zonde. Maar helaas. Wég dag.
En jij bent niet de enige die dat verkeerde been wel eens gebruikt. Kan ook zomaar je man overkomen. Dan zit je daar met een knorrig type, dat totaal geen moeite doet om een aanvaring te ontwijken. Sterker nog, het lijkt wel of ‘ie ernaar op zoek is.
Stel nou, dat je op zo’n dag nuchter genoeg bent om er even aan te denken dat je twee mensen nodig hebt om ruzie te maken. Want zo is het natuurlijk wel. Ze zeggen niet voor niets: ‘It takes two to tango’. Ruzie krijg je niet in je eentje. Dus als jij van de andere kant gewoon rustig blijft, het gedrag niet spiegelt, het gezellig maakt, de chagrijnigheid negeert en ‘opgeruimd’ blijft doorgaan… Tien tegen een dat de spanning dan als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Nou moet je niet denken dat ik zelf zo slim ben om dit te hebben bedacht. Ik heb het ooit gewoon van iemand geleerd. En geprobeerd. En het werkt. Nu nog even hopen dat de ‘tegenpartij’ deze truc ook leert. Zou best fijn zijn op zo’n dag dat je weer eens een keer de fout ingaat, toch?
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
