Wist je al hè, dat ik even in Toscane op vakantie ben? Van de week ’s avonds aan tafel bij onze ‘huisbazin’ Caterina ging het over alle prachtige bezienswaardigheden hier in de buurt. We zaten met een man of twaalf bij haar te eten. Italianen uit Venetië, uit Toscane zelf en uit Reggio Emilia. Maar ook mensen uit Australië en Zwitserland. En wij dan dus. Olandesi.
De een wilde niet voor de ander onderdoen in het opnoemen van alle mooie dingen die-ie hier in de buurt al had bezocht. Ik zei bij een aantal van die dingen dat ik er nog nooit geweest was, waarop de hele tafel me verbaasd aankeek, want ze wisten intussen wel dat we hier al heel lang komen.
‘Maar wat kom je hier dan doen?’ vroegen ze. ‘En wat ga je dan morgen doen? Waar ga je naartoe?’ Ik vertelde dat ik de volgende dag naar Lazeretti in het dichtstbijzijnde dorp zou gaan, een soort Winkel van Sinkel, omdat ik een vriend beloofd heb een nieuwe rubberen ring voor z’n Italiaanse koffiezetapparaatje te zoeken. En ik ben zelf nog steeds op zoek naar een nieuwe lepel. Had ik het al een keer over. Lees hier maar even. Dus niks bezienswaardigheden bezoeken. Alleen even iets in een winkel halen.
Maar nu even serieus, Franska, wat kom je hier dan echt doen. Serieus? Dat is niet zo mijn stijl, maar ik ben wel heel eerlijk, dus ik vertelde dat ik elk jaar opnieuw een voorraad Dash (vloeibaar wasmiddel) kom halen voor het hele jaar. Niet gelogen. Dat dat eigenlijk de belangrijkste reden van mijn jaarlijkse bezoek is. Toch even wel gelogen. De tafel lag dubbel. Ze vonden het vooral een duur tripje om even wasmiddel te gaan halen. Waarop Caterina voor me in de bres sprong en vertelde dat ik ook altijd heel veel van de slager mee naar huis neem.
Heeft ze helemaal gelijk in. Er gaat van alles mee aan salami en finocchiona en prosciutto. En ook nog kaas, wijn, pasta, panforte et cetera. Maar ik ben natuurlijk gek op Italië, daarom zit ik nu weer hier. En daarom moet er zoveel mee. En ik doe als ik hier ben net alsof ik hier woon. Niks de toerist uithangen. Al ben ik dan natuurlijk wel.
Sloeg niet aan, die toevoeging van Caterina, dat Dash-verhaal scoorde toch het hoogste en dochter Paola vond het vooral heel leuk om steeds te zeggen ‘Dash Gut!’ En daar heeft ze gelijk in, want die geur van de Dash die ze hier in Italië verkopen is niet te vergelijken met wat we in Nederland kunnen krijgen. Zoooo lekker! En ik heb mooi het hele jaar plezier van die flessen. Elke keer opnieuw als ik in een vers opgemaakt bed stap. Mmmmm…
Viva Italia!
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
