Franska.nl

‘Hallo! Ik ben Sara!’ zegt een ietwat blikken stem tegen de 95-jarige Mien Meijers die in haar stoel zit te breien. ‘Wat fijn om u vandaag te ontmoeten. Bent u in voor een leuke activiteit?’ ratelt Sara door. Op Sara’s buik licht een videoschermpje op waarop ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld wordt afgespeeld en de bewegende delen die moeten doorgaan voor Sara’s armen kleuren veilig groen. Mien wil breien. Want breien is haar ‘kunst en haar leven’. Maar breien, dat kan Sara niet. Sara is vooral geprogrammeerd op bewegingsoefeningen. En zonder Mien te vragen wat ze daarvan vindt start Sara haar leuke activiteit: ‘We pakken iets op en leggen het op het schap.’ Een meisje met paardenstaart doet de oefening voor op het schermpje. Bij gebrek aan ‘een schap’ (wie heeft dit verzonnen?) legt Mien haar hand op haar schouder. Bij de tweede oefening moet Mien haar armen uitstrekken en zichzelf een ‘knuffel’ geven. Mien strekt haar armen zijwaarts, aarzelt en legt dan haar handen in haar schoot en dat was dat.

Mien vindt Sara lief en is blij dat ze nog zo oud mocht worden dat Sara, die bij wijze van proef nog een jaar mag blijven, speciaal voor haar gemaakt is. Verpleegkundige Annet van Buul is ook blij met Sara. Ze is namelijk een echt ‘hulpmiddel’ dat ‘zorg kan wegnemen en de verpleging kan ontlasten’. Wat dat allemaal kan zijn, dat gaan ze het komende jaar onderzoeken. Want hoewel Sara hun ‘de warme zorg’ niet uit handen kan nemen kan ze wel dienen als afleiding, bijvoorbeeld op een groep dementerende bewoners: ‘Als de verzorgende even weg moet, kan Sara de groep bezighouden met een filmpje of door iets te vertellen, zodat de mensen rustig blijven.’

Ik keek en keek nog een keer. Waarom werd ik hier nou een beetje droevig van? Vanwege robots bij gebrek aan handen aan het bed? Vanwege Sara met haar blikken stem in plaats van Annet met haar Brabantse tongval? En toen viel het kwartje. Het was het gebrek aan menselijkheid dat mij trof.

Mien verdient met haar vijfennegentig jaar een Annet van vlees en bloed die met Mien gaat breien omdat dat nou eenmaal haar ‘kunst en haar leven’ is. Mien moet geknuffeld worden door twee echte warme armen in plaats van zichzelf een knuffel te moeten geven van blikken Sara. En wat die leuke activiteit van Sara betreft zou ik liever zien dat Mien lekker mee naar buiten werd genomen om het zonnetje te zien schijnen en de vogeltjes te horen fluiten, want dat is pas echt leuk. 

Is dit ons voorland?