Wij waren allang blij met een weekje vakantie in Duitsland
Mijn kinderen zijn hun vakanties aan het plannen.
De een is aan het boeken in Peru, de ander is pas nog naar de Kaapverdische eilanden geweest en denkt nu over Vietnam en nummer drie heeft Zuid-Afrika op zijn verlanglijstje staan. De oudste heeft een klein kindje, dus zij houdt het bescheiden en zoekt iets in Italië of Griekenland. Als ik hun verhalen hoor moet ik even denken aan de tijd dat ik een kind was. Toen waren we allang blij dat we twee weken met de auto naar Duitsland konden.
Eén keer probeerden mijn ouders iets avontuurlijkers. Ik zal een jaar of acht geweest zijn toen we met het vliegtuig naar Ibiza gingen. Veel weet ik er niet meer van, alleen dat het verschrikkelijk warm was (ik verbrandde tot er blaren op mijn schouders zaten) en dat mijn moeder met het ezeltje rijden weigerde op zo’n ezel te gaan zitten. Die beestjes waren broodmager en dat vond ze veel te zielig. Ik mocht erop (ik woog niet zoveel), maar zij stapte er lief naast. Toen we na een week thuiskwamen was ons teckeltje helemaal overstuur. Haar logeeradres vond ze maar niks, ze had een week bij de voordeur zitten wachten tot wij er weer waren.
De jaren daarna gingen we dus gewoon weer met de auto naar Duitsland of Oostenrijk. Waar mijn vader kon genieten van grote pullen bier en mijn moeder van met sneeuw bedekte bergen (niet voor niks waren ‘Heidi’ en ‘Sisi’ onze lievelingsfilms). Ik vond het vooral heerlijk om met mijn vader op blote voeten door zo’n ijskoud beekje te stappen en op ieder terrasje een grote ijscoupe weg te werken. Het hele jaar keken we ernaar uit, en na in file over de Duitse snelwegen te zijn gesukkeld, hadden we altijd een geweldige vakantie. Zonder internet, zonder mobieltjes. We stuurden een kaartje (met een zonnetje erop), dat vaak pas aankwam als wij alweer terug waren.
Ik ben in mijn leven op best veel plaatsen geweest. Nou ben ik niet echt een wereldreiziger hoor, maar ik ben toch in Amerika geweest, in Tunesië, Portugal, Turkije, Griekenland, Italië en nog wat landen. Ik heb prachtige paleizen, kerken en musea gezien, heb mijn tenen in schitterend blauwe zeeën gestoken, de meest exotische gerechten gegeten. Sinds we een hond hebben (een teckel, net als wij vroeger hadden), zo’n jaar of vier, maken we geen verre reizen meer. En het rare is: ik merk dat ik nergens een fijnere vakantie heb dan in Duitsland of Oostenrijk. Geef me bos, beekjes en schattige dorpjes en ik ben gelukkig. Toch een beetje de genen van mijn ouders.
