Iris wist niet beter dan dat er thuis geweld wordt gebruikt
‘Dankzij mijn buurman kon ik eindelijk uit die spiraal komen.’
‘Ik groeide op in een gezin waar geweld aan de orde van de dag was. Mijn vader lustte ‘m graag en kreeg losse handjes als hij dronken was – wat praktisch dagelijks het geval was – en mijn moeder negeerde me óf schol me de huid vol. Ik wist niet beter dan dat dit erbij hoorde, zo gehersenspoeld was ik.
Zoals dat zo vaak gebeurt zocht ik onbewust een partner uit die dat voor mij bekende patroon voortzette. Mijn inmiddels ex-man manipuleerde me en wist alles altijd zo te verdraaien dat ik me schuldig voelde. Ook als hij me bont en blauw sloeg. Toen ons dochtertje geboren was liep het uit de hand. Ze was een huilbaby – wat natuurlijk niet verwonderlijk is als ik bedenk hoeveel spanningen er bij ons in huis waren – en op een dag dreigde mijn man haar ‘hartstikke verrot te slaan’ als ik er niet voor zorgde dat het gehuil ophield.
In blinde paniek belde ik midden in de nacht bij onze buren aan. De buurman – hij vertelde me later dat hij al verschillende keren op het punt had gestaan om de politie te bellen – liet mij binnen, zette thee voor me en liet me uithuilen. Tegen de ochtend stelde hij me voor de keuze: of ik belde Veilig Thuis zelf of hij zou het doen, maar ik mocht in geen geval terug naar huis. Gesterkt door zijn steun belde ik en dat ene telefoontje veranderde mijn hele leven, want vanaf die dag begon ik langzaam maar zeker te praten. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar door die gesprekken sijpelde ook heel langzaam het besef door dat het niet normaal is om geslagen te worden en dat het ook abnormaal is als je eigen moeder je negeert in plaats van je te beschermen tegen de agressie van je vader.
De weg naar een normaal – of in ieder geval normaler – leven was geen makkelijke. De grootste winst is dat ik het best goed doe als moeder en dat ik nu weet dat ik het nooit zou accepteren als er ook maar iemand één vinger naar mijn dochter uitsteekt. Ik heb weliswaar nog steeds mijn sombere buien en nare dromen, maar over het algemeen gaat het best oké. Mijn werk in de thuiszorg doet mij heel veel goed. Alleen aan een relatie wil ik nog niet denken.
Dat ik mijn verhaal wil delen is omdat ik iedereen die huiselijk geweld vermoedt wil aanmoedigen om eens te informeren hoe het gaat. Want heus: het helpt als er mensen zijn die je wel zien staan en zich om je bekommeren. Mijn buurman is mijn redding geweest en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.’
De naam Iris is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
