Irene is een naaktloper
Van de week hadden we het op de redactie over bloot. Zonder kleding ja.
Ik zag Danique verschrikt met haar ogen knipperen en Adeline verslikte zich bijna in haar hete thee toen ik zei dat ik gewoon zonder kleding door het huis loop in het bijzijn van mijn kinderen. Naakt? riepen zij in koor. Jawel, in mijn blije blootje.
Jan Versteegh zei het al zo mooi: ‘Ik heb een blootje, jij hebt een blootje, iedereen heeft een blootje. Heel normaal allemaal.’ Deze bloterik loopt geen dagen nakend door haar huis, maar zo af en toe kom ik wel een puber tegen in de badkamer als ik zonder kleding van mijn bed naar de douche loop en en passant nog even gauw een wasje in de droger stop.
Zie ik nu je wenkbrauwen omhooggaan? In mijn eigen huis, met de gordijnen dicht. Niemand die me ziet. Daar mag ik toch zeker wel zestig seconden per dag schaamteloos zonder kleren rondstappen? Of is dat gek?
Buiten de deur ben ik niet zo vrij hoor. Dan is het dragen van een korte broek voor mij al een brug te ver. Maar dat mijn millennial-collega’s zo schrokken van een blote moeder vond ik echt heel bijzonder. Ik ben een kind van de jaren zeventig, toen was bloot nog doodgewoon. Zou het dan toch een generatiedingetje zijn?