Franska.nl

 

“Lekker huwelijk heb jij zeg,” zei een voormalige vriendin van me ooit. Ik was daar heel erg boos om, want ik had een rotsvast vertrouwen in mijn man. Voor zijn werk bij de bank moest Jaap weliswaar erg vaak op reis, maar als hij me wilde bedriegen, hoefde hij daar echt niet voor naar het buitenland. Dat kon hij ook wel doen als hij thuis was, dacht ik.

 

 

Voor mijn gevoel waren we gelukkig. We hadden onze wilde haren wel verloren toen we elkaar na onze studententijd leerden kennen. Ik denk dat we toe waren aan een stabiel leven: huisje, boompje, beestje, en als kers op de taart twee baby’s. We hadden zelfs een goudgele labrador. Precies het plaatje dat je voor je ziet bij een stabiel gezin. Hij werkte fulltime, ik zorgde naast mijn baan voor de kinderen, en in het weekend hadden we het druk met de sport van de kinderen. 

 

 

Omdat Jaap veel op reis was, had ik eigenlijk mijn hele leven om zijn schema heen gebouwd, dus als hij op vrijdagavond na een lange vlucht weer thuiskwam, zorgde ik ervoor dat het gezellig was. Kaarsen aan, lekkere borrelhappen, en als we dan weer in elkaars armen lagen, was het hemels.

 

 

Althans, dat dacht ik. Maar waarschijnlijk had hij een heel ander idee, want toen hij vorig jaar twee weken in Singapore moest zijn, was hij opeens afstandelijk toen hij thuiskwam. Blijkbaar had hij een lastig dossier dat hij op moest lossen, want drie weken later moest hij weer voor tien dagen terug. Misschien had ik toen al nattigheid moeten voelen, maar ik was zo naïef. Normaal gesproken wilde hij altijd op vrijdagavond thuis zijn, want de weekenden waren altijd voor het gezin. Maar toen hij voor vertrek in onze slaapkamer zijn overhemden en kostuums stond in te pakken, zei hij dat hij niet eerder terug kon zijn dan zondagavond. Dat vond ik wel jammer, maar ik wist toen nog niet wat me te wachten stond.

 

 

Want die bewuste zondagavond kreeg ik opeens een heel andere man thuis. Hij ontweek me al toen hij binnenkwam, en toen de kinderen eenmaal in bed lagen, zei Jaap zomaar uit het niets dat hij bij me weg wilde. Hij had in Singapore iemand leren kennen en er was iets bij hem gebeurd. Iets dat hij wilde onderzoeken, want hij had zich nog nooit zo sterk tot iemand aangetrokken gevoeld.

 

 

Ik kan je niet vertellen wat er op zo’n moment door je heengaat. Ik bevroor gewoon en hoorde stoïcijns aan dat hij zo snel mogelijk weer naar haar toe wilde en dat hij dat morgen aan de kinderen wilde vertellen. Morgen al, terwijl hij net mijn wereld aan diggelen had gesmeten, wilde hij meteen ook de veilige wereld van onze kinderen vernielen. Hoe ik hem daarna ook smeekte om ons fijne leven niet zomaar weg te gooien, hij vertrok. Alsof wat wij samen hadden allemaal niets waard was geweest. Alsof onze kinderen niet uit liefde waren geboren.

Een echte verklaring heb ik tot op de dag van vandaag nooit van hem gekregen. Zij bleek een jonge vrouw van 26 te zijn die hij had leren kennen in een massagesalon. Daar kwam Jaap blijkbaar wel vaker als hij in Singapore was en na een lange werkdag vol vergaderingen even wilde ontspannen. Wat voor salon het nou echt was, heb ik tot op heden niet durven vragen. Gek genoeg schaam ik me rot voor zijn gedrag. Ik zou er inmiddels, na een jaar, boven moeten staan, maar dat kan ik gewoon niet.

 

 

Volgens onze kinderen is hun vader heel erg verliefd en hebben ze haar ook al via Facetime gezien. Binnenkort komt ze ook naar Nederland zodat ze kennis met haar kunnen maken, want volgens Jaap is het echt serieus.

 

 

Toen ik hem vorige week hier voor de deur zag staan, herkende ik hem haast niet. Hij had een heel lelijk bedrukt zijden overhemd aan, iets dat hij vroeger echt nooit zou aantrekken, en op zijn arm zag ik een grote tatoeage met haar naam. Een tatoeage! Iets waar hij altijd op neerkeek, want dat vond hij altijd zo stom. Van die mensen die de naam van hun geliefde op hun lijf lieten zetten, en vervolgens gaat zo’n relatie uit en zit jij de rest van je leven met die naam opgescheept. En nu heeft hij er zelf een!

 

 

Dat plaatje van haar naam op zijn arm staat nu op mijn netvlies gegrift en iedere keer als ik ernaar denk, weet ik niet of ik nu moet lachen of huilen. Wat me het afgelopen jaar allemaal is overkomen, is werkelijk te bizar voor woorden. Straks gaat hij me nog vertellen dat zijn liefje zwanger is. En eerlijk gezegd zou ook dat me niet eens meer verbazen.