In het belang van Eefje
Normaal gesproken is de zaterdag de ruildag, maar dit keer zal Colette haar dochter Eefje niet weer aan tafel hebben…
‘Het is zaterdagavond en ik zit met een tosti voor de televisie. Maar ik zie niets. Ik denk aan mijn dochter Eefje, mijn enige kind. Ze was nog erg jong toen haar vader en ik uit elkaar gingen, dus ze weet niet beter dan dat ze in twee huizen woont. Mijn ex en ik delen het ouderschap en dat ging tot een jaar geleden best goed.
Daarom begrijp ik ook niet hoe het zover heeft kunnen komen dat het deze zaterdag leeg is in huis. Dat Eefje er niet is. Dat ze voorlopig ook niet meer hier zal zijn omdat ze ervoor gekozen heeft om voortaan alleen nog maar bij haar vader te wonen.
Ik veeg mijn tranen weg en zap een beetje. Ik zie lachende mensen op het scherm, maar van binnen kan ik alleen maar huilen. Om hoe het mis is gegaan tussen Eefje en mij. Hoe ze is veranderd van een vrolijk en spontaan meisje in een onhandelbare puber.
Nadat ze was blijven zitten moest ze naar een andere school en daar zijn de problemen begonnen. Ze kwam in een klas waar veel werd gerookt en gespijbeld en om erbij te horen wilde Eefje meedoen. Ik betrapte haar steeds vaker met sigaretten of haalde een aansteker uit haar broek als ik de was deed. Ze vond dat ik daar niet zo moeilijk over moest doen.
Ze werd steeds feller naar me en ik kon nog maar weinig goed doen in haar ogen. Haar mentor maakte zich grote zorgen over haar gedrag. Ze werd steeds vaker de klas uitgestuurd of betrapt op roken op het schoolplein. Als ze zich dan om acht uur moest melden kwam ze vaak niet eens opdagen.
Zo vaak heb ik geprobeerd om op een redelijke manier met haar te praten, maar ik dring gewoon niet tot haar door. Ik doe haar was, zorg voor het eten en verder komt en gaat ze zoals het haar uitkomt. Hoe hard ik ook m’n best doe om het tij te keren, het lukt me gewoon niet.
Haar straffen heeft nauwelijks effect. Als ik haar verbied om weg te gaan, stapt ze toch doodleuk op de fiets en verdwijnt om pas thuis te komen als het midden in de nacht is. Het enige wat ze dan zegt is dat ze geen zin heeft in mijn gezeur en dat ze dan liever bij haar vader gaat wonen.
Natuurlijk heb ik al zo vaak met haar vader hierover gesproken. Ook hij zit af en toe met zijn handen in het haar over haar gedrag op school, maar bij hem thuis is ze nog wel redelijk gezellig.
Vorige maand kreeg Eefje een HALT-straf omdat ze twee blikjes energiedrank had gestolen uit de supermarkt. Ik schaamde me rot toen ik dat hoorde. Ook toen was ze niet onder de indruk van mijn boosheid. En weer zei ze dat ik niet moest zeuren en dat ze voortaan liever helemaal bij haar vader wilde wonen. In mijn frustratie zei ik dat ze dat dan maar moest doen.
Nou, dat heb ik geweten. Ze is zeventien en mag zelf kiezen bij wie ze wil wonen. Mijn ex stelde voor om het een tijdje te proberen zodat er weer rust zou komen en ik hulp kan gaan zoeken om deze verstoorde relatie met mijn dochter te verbeteren. In het belang van Eefje.
Vanmorgen is ze met haar spulletjes vertrokken. Ze zou me wel bellen, zei ze en liep zonder nog een keer om te draaien de deur uit. Natuurlijk wil ik het beste voor mijn dochter en gaat haar belang boven alles. Maar haar keuze voelt aan alsof mijn hart uit mijn lijf is gerukt en ik heb geen idee hoe het nu verder moet.’
Door: Colette
