In de zesde maand van de zwangerschap voelde Dominique geen leven meer
‘Op de crematie van ons zoontje nam ik ook afscheid van mijn moeder.’
‘De eerste keer dat ik leven voelde was rond de vierde maand van de zwangerschap. Het was alsof er een vlindertje door mijn buik fladderde dat mij een completer en gelukkiger mens maakte dan ik ooit was geweest. Al als klein meisje wist ik dat ik later als ik groot was moeder zou worden en ik beeldde me in dat het leven dan pas echt zou beginnen. Ik zou het heel anders gaan aanpakken dan mijn eigen moeder met mij had gedaan. Mijn moeder heeft zichzelf altijd op de eerste plaats gesteld. Ik zou er in de eerste plaats voor mijn kinderen zijn.
In de zesde maand van de zwangerschap voelde ik geen leven meer. Geen enkel schopje en zelfs geen vlindertje – hoe klein ook. Ik belde de verloskundige. Die zei dat ik me niet meteen zorgen hoefde te maken, maar dat deed ik wel want dit voelde niet goed. Mijn man zette me in de auto en we reden gelijk naar de Eerste Hulp. Een echo wees uit wat ik diep van binnen al wist: ons kindje was overleden. Een dag later werd ik aan het infuus gelegd om de weeën op te wekken. De bevalling duurde bijna 48 uur. Toen ik ons zoontje in mijn armen hield en wiegde, wiegde ik ook een stukje van mezelf dat zo gehavend was geraakt dat ik nooit meer één zou kunnen worden.
Mijn man had inmiddels wat mensen uit onze nabije omgeving geïnformeerd. Ook mijn ouders. Mijn vader had hartverscheurend gehuild, vertelde mijn man later. Mijn moeder had niet eens aan de telefoon willen komen. Ze had me wel geappt om me sterkte te wensen. Op de crematieplechtigheid van ons kleine mannetje zocht ik steun bij haar. Hoewel ik niet precies wist wat ik bij haar zocht, dacht ik toch dat ik haar nodig had. Ze klopte op mijn rug toen ik met mijn hoofd op haar schouder huilde.
‘Nu word jij ook geen oma, mam’, zei ik. Ze antwoordde dat ze dat inderdaad niet werd maar dat ze zich daar eigenlijk ook nog wat te jong voor voelde. Ik kon alleen maar uitbrengen dat het me speet dat ik mijn kindje had moeten laten gaan terwijl zij gewoon in mijn leven bleef. Dat was lelijk om te zeggen, maar het verwoordde wat ik toen dacht. Ze haalde alleen maar haar schouders op, maakte zich van mij los en zei dat het nu tijd was voor een borrel. Die dag nam ik niet alleen afscheid van mijn kindje, maar ook van mijn moeder. Ik heb haar sinds die tijd nooit meer willen zien.’
Dominiques naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
