Franska.nl

In aflevering 2 van ‘Olcay en huiselijk geweld’ stelt ze haar moeder die ene vraag

 

Hoe kan het dat vrouwen bij een man blijven die hen mishandelt? 

 

Ik vind het mooie televisie. Mooi en ontroerend en pijnlijk echt. Geen krokodillentranen maar levensechte tranen om de herinneringen aan haar vader die om de haverklap uitbarstte in excessief geweld tegen haar moeder. Tranen om littekens die nooit meer weggaan ook. Ga er maar aanstaan: met een camera in je nek na al die jaren bij je moeder op de bank gaan zitten en dan na wat heen en weer gepraat die ene vraag stellen die iedereen, die niet uit eigen ervaring kan spreken, stelt. 

 

‘Waarom blijven vrouwen vaak jarenlang bij een man die hen mishandelt?’ Gemiddeld wordt er pas na 33 geweldsincidenten aangifte gedaan en gaan vrouwen wel zes keer weg voordat het afscheid definitief is. Olcays moeder werd 21 jaar lang mishandeld – grof mishandeld ook. Zo grof dat de politie ervoor zorgde dat moeder en kinderen in een blijf-van-mijn-lijfhuis werden geplaatst. Maar na twee dagen gingen ze weer terug naar huis. ‘Waarom, mamma? Waarom ging je terug en waarom bleef je, mamma? Daar zit ik mee want ik kan me niet voorstellen dat ik zou blijven bij iemand die me zou slaan.’ Maar mamma komt er niet goed uit. Zegt iets in de trant van dat ze bang was dat pappa hen zou vinden en iedereen iets aan zou doen en bang ook dat pappa zichzelf iets aan zou doen. 

 

Een psycholoog die gespecialiseerd is in huiselijk geweld probeert het voor Olcay te duiden. Ze legt uit dat als er dingen gebeuren die te heftig zijn de deur naar onze gevoelens dichtgaat. Vrouwen die mishandeld worden zijn bang en in de war, niet meer in staat om te voelen waar hun grenzen liggen, wie ze zelf zijn en wat ze willen of hoe ze zich voelen. Ook niet meer in staat om te weten wie er schuldig is omdat ze hun leven, de situatie niet meer overzien. Het enige waar ze mee bezig zijn is het einde van de dag zien te halen. Bezig met overleven dus.

 

En daar zitten ze dan na zoveel jaren op de bank, Olcay en haar mamma. Terug te kijken op een leven dat zoveel pijn deed en zoveel littekens achterliet dat het nooit meer normaal kan worden. Het verlossende antwoord blijft voor Olcay uit. Waarschijnlijk omdat het er niet is. Wat blijft is het schuldgevoel – want dat knaagt elke dag aan haar mamma – en dat de kinderen het enige belangrijke voor deze moeder zijn. Met een ‘ik hou van jou’ en een ‘ja maar tuurlijk ik ook van jou’ reist Olcay verder en blijft mamma achter. Ze zullen het ermee moeten doen. Al is het maar omdat een leven nu eenmaal nooit kan worden overgedaan.

 

Mooie televisie. En zo verdomde echt dat de pijn eraf spat.