Franska.nl

Ik zit in de val

 

Nikola woont in een fijn en ruim appartement in de stad. Het perfecte plaatje, maar of ze daar nou zo gelukkig mee is?

 

‘Ik zit op mijn kamer achter de laptop. Al de hele middag zoek ik op internet naar een woning. Een betaalbaar huisje voor mij en mijn kinderen. Want ik houd het hier niet meer uit.

 

Een paar weken geleden kwam ik erachter dat mijn vriend een affaire heeft. Een vrouw die hij kent van de school waar onze jongste in groep 8 zit. Een klassiek verhaal. Ze konden er niets aan doen, het gebeurde nu eenmaal. Maar deze keer wilde ik er niet meer voor vechten. Dat kostte me al genoeg energie toen Lucas me de eerste keer belazerde. Ik was toen hoogzwanger van de tweede en vaak moe en misselijk. Maar hij vond dat hij te weinig aandacht kreeg en legde het aan met een collega van zijn werk.

 

Ik kon toen geen kant op, maar wilde onze relatie niet op het spel zetten want ik was volkomen afhankelijk van hem. Omdat ik zzp’er ben had ik tijdens mijn zwangerschapsverlof geen inkomen en ik had ook niet genoeg gespaard om een tijdje een eigen etage te kunnen huren in de stad waar we wonen. En hoe moest ik aan het werk met een kleintje van twee en een pasgeboren baby?

 

Voor mijn gevoel ging het de laatste jaren beter tussen ons. We praatten meer, er was meer intimiteit en we probeerden ook echt tijd voor elkaar vrij te maken. Het leek weer op het perfecte plaatje, maar blijkbaar had ik weer niet in de gaten dat dat voor Lucas niet genoeg was.

 

Dat vind ik verschrikkelijk voor mijn jongens. Ik had zo gehoopt dat we het wel zouden redden. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en heb het altijd afschuwelijk gevonden dat ik nooit een echt thuis had maar heen en weer pendelde tussen twee woningen.

 

Lucas en ik wonen nu nog samen in ons appartement in de stad. Een fijn, ruim maar duur huis waar we iedere maand een fors bedrag aan huur voor moeten betalen. Omdat hij meer verdient dan ik hebben we het bedrag verdeeld naar draagkracht. Maar nu we uit elkaar gaan zal ik moeten verhuizen. Al dagen zoek ik op internet naar een betaalbare plek voor mezelf, maar die is er gewoon niet. Niet hier in de stad en ook niet in de omliggende gemeenten.

 

Op een wachtlijst komen kan ik wel uit mijn hoofd zetten want ik ben volgens de ambtenaar van de gemeente die ik sprak niet urgent genoeg. Maar meer dan 700 euro in de maand kan ik niet aan woonlasten uitgeven omdat ik daarnaast ook deels voor de kosten van de jongens moet opdraaien. Dat geld verdien ik nu helemaal niet. Dus zit er niets anders op dan de jongens bij Lucas te laten en ergens een kamer te gaan zoeken.

 

Met Lucas hierover praten heeft helemaal geen zin. Hij heeft het in zijn hoofd inmiddels zo gedraaid dat het lijkt dat ik bij hem weg wil. Ik wil onze relatie toch geen kans meer geven? Ik ben toch op zoek naar een ander huis? Dan moet ik het volgens hem ook maar zelf oplossen.

 

Het voelt alsof ik opnieuw in de val zit en geen andere keuze heb dan bij hem te blijven. Want als ik toch wegga dan heb ik geen idee waar ik terecht kom en zie ik mijn kinderen alleen nog in het weekend. Dan kan ik ze geen thuis geven en dat kan een moeder toch nooit laten gebeuren?’