Ik woon in Virgin River
Ik zit op het pleintje bij de kerk, lekker in het zonnetje.
Op de een of andere manier is het nog aantrekkelijker om in de zon te zitten als ik weet dat de gure wind in Nederland al om de huizen slaat. Het voelt als een extra kadootje dat ik hier nog gewoon op het terras kan afspreken, terwijl het al eind november is.
Terwijl ik wacht op mijn afspraak aanschouw ik het tafereeltje hier. Er klimmen mannen hoog in de bomen om de takken, die in de zomer zo hard hun best hebben gedaan om tot volle wasdom te komen, rigoureus te snoeien. Ze zien er stoer uit in hun harnasje, waarmee ze zich moeiteloos naar beneden laten abseilen als het harde werk is gedaan.
Links en rechts van me vang ik de gesprekken van alledag op. Over ditjes en datjes. Er schuift iemand aan mijn tafeltje aan, om het wachten te verzachten. Ook een inlander, zoals wij die hier niet geboren en getogen zijn liefdevol genoemd worden door de authentieke eilandbevolking. Hij vindt het wel wennen hier op het eiland, zegt hij. En specifiek de vallei waarin we wonen. Hij komt uit Londen van origine en geeft ook wel om het anonieme leven. Maar dat is hier in geen velden of wegen te bekennen. In deze kleine kom, onze vallei, gevangen tussen de bergen en de zee, ligt alles wat we doen onder een vergrootglas.
Dat kan aan de ene kant een benauwd gevoel geven, zoals bij mijn tafelgenoot. Aan de andere kant heeft het ook iets zachts en omarmends. Er wordt op je gelet hier, en het tempo ligt aanzienlijk lager dan ik gewend ben. Het zalige van het ongedwongene past me wel, merk ik. De kneuterigheid van de zoveelste heilige die gevierd moet worden en waarvoor we allemaal naar die ene prachtige kerk gaan (ja, die aan dat pleintje) om de lokale jeugd te horen spelen op hun muziekinstrumenten.
En terwijl ik het geheel gadesla, de langzame liefdevolle bewegingen, het veel weten van elkaar dat zorgt voor roddels maar ook voor zorgen voor elkaar, realiseer ik me ineens: ik ben gewoon terechtgekomen in Virgin River, de populaire Netflix-serie die zich afspeelt in een klein liefdevol dorpje aan een rivierbedding. Hier wonen we aan de zee, maar de liefdevolle zorg voor elkaar is er hetzelfde. De rol van de lokale bar, dokter en burgemeester zijn er even groot. En net als Mel, die ook van buiten kwam, voel ik me liefdevol opgenomen in de gemeenschap. Ik kan niet wachten op Jack.
Door: Saskia Geraerts
Na een turbulente periode waar alles wat vaststaand leek op losse schroeven stond nam psychologe Saskia Geraerts van Houten het dappere besluit om naar Mallorca te verhuizen. Hier geeft ze haar leven opnieuw vorm. Af en toe komt ze nog naar Nederland voor werk, onder andere op tv en als spreker.
