Franska.nl

 

‘Het is zondagochtend en de klok slaat nog geen tien uur of ik hoor alweer het geluid van een boormachine uit het huis van de buren komen. Ze zijn sinds een paar weken bezig met een grote verbouwing van het huis dat ze een jaar geleden kochten. Het ziet ernaar uit dat ze nu de badkamer onder handen nemen want even later zie ik uit mijn keukenraam dat de buurman een oude wastafel in de container gooit die voor het huis staat. Voorlopig zal deze herrie nog niet stoppen, maar dat vind ik gek genoeg niet eens zo erg. Als de andere overlast die ze ons bezorgen maar eens zou stoppen, want mijn man en ik worden er zo langzamerhand gek van.

 

Het leek zo leuk dat er weer een gezin naast ons zou komen wonen. Voor mijn oude buurvrouw werd het huis na de dood van haar man veel te groot en daarom verhuisde ze naar een zorg-appartement in de stad. Het huis dat ze achterliet was behoorlijk gedateerd en daarom duurde het best lang eer er een nieuwe koper kwam, een gezin met twee puberjongens. Toen ze de dozen naar binnen sjouwden hebben we snel even kennis met ze gemaakt en gezegd dat als ze een beetje op orde waren ze maar eens langs moesten komen voor een kop koffie. Maar van die kop koffie is het nooit gekomen.

 

Al de eerste week hadden mijn man en ik veel last van de harde muziek die ze draaiden en de jongens hoorde ik vaak naar elkaar schreeuwen, waardoor de moeder weer onderaan de trap stond te gillen of het wat zachter kon. Ook na de tweede week werd het niet rustiger en lagen wij vaak lang wakker omdat de jongens blijkbaar aan de andere kant van onze slaapkamermuur in een kamer zaten te gamen. We konden bijna woordelijk volgen wat ze zeiden en dat was vooral veel gescheld met ziektes. Heel onaangenaam. Zelfs toen we na een poosje eens op de muur klopten als signaal of het kon stoppen bleven ze doorgaan. Ik hoorde ze zelfs heel hard lachen en terugbonken.

 

De volgende ochtend ben ik naar de buren gegaan in de hoop dat ik hierover met ze in gesprek kon, maar de buurman deed er een beetje lacherig over. Zo zijn jongens nu eenmaal, zei hij ook nog. En diezelfde avond ging het geluid gewoon verder alsof ik nooit iets gevraagd had. Ook horen we steeds vaker ruzies tussen de jongste en zijn moeder. En als de ramen dan openstaan kunnen we woordelijk de scheldpartijen over en weer horen. Heel ongemakkelijk is dat.

 

Sinds een paar weken hebben ze ook een hondje, een klein keffertje dat nooit gecorrigeerd wordt en blijkbaar zo zenuwachtig wordt van de ruzies en de herrie in huis dat ik het beestje vaak bang in een hoek van de tuin zie staan blaffen. Soms heb ik het idee dat ze al geen zin meer hebben in het beestje want zelfs als het regent staat het dier buiten onder het afdakje van de schuur. Ik vind het zo zielig om dat te zien, maar ik kan er niets aan doen.

 

Toen de jongens het afgelopen weekend een avond alleen thuis waren hadden ze een paar vrienden uitgenodigd en stond de stoep vol met hun scooters waarvan de motoren steeds aan en uit werden gezet. Op een gegeven moment hoorden we een enorm kabaal en zag ik de oudste met een rotgang op zijn achterwiel door de straat rijden. Toen was voor mij de maat vol en heb ik de politie gebeld. Ik was het opeens zo zat, de herrie, de overlast en vooral dat die mensen totaal geen rekening met hun omgeving houden. Maar soms denk ik dat ik het maar beter had kunnen laten om de agenten te laten komen, want het lijkt wel of ze zich nu helemaal niks meer van ons aantrekken. 

 

En dan komt daar nu deze verbouwing bovenop. Ik weet dondersgoed dat dat nu eenmaal niet zonder troep en herrie gaat. Wij hebben ook het hele huis aangepakt toen we hier kwamen wonen en dat kost nu eenmaal tijd. Zeker als je om kosten te besparen veel zelf doet, dan moet dat ook vaak in het weekend gebeuren. Daar hebben we alle begrip voor. Maar het lijkt nu wel of het nooit meer stopt en dat drijft mijn man en mij regelmatig naar de rand van wat we nog aankunnen. We slapen nauwelijks meer en als we in het weekend vrij zijn ontvluchten we ons huis om maar geen last te hebben van de buren. 

 

De politie adviseert om een logboek bij te houden, maar wat heb ik daaraan? We zijn bang dat de overlast er na de verbouwing niet minder op zal worden en het blijkt onmogelijk te zijn om afspraken met ze te maken want ze houden zich er toch niet aan. Mijn man en ik overwegen nu met pijn in ons hart om ons eigen huis dan maar te koop te zetten en zelf te verhuizen naar een andere woning hier in de buurt. Maar voordat ik een koopcontract voor een nieuw huis teken zal ik eerst bij de buren aan weerskanten van het nieuwe huis aanbellen om te zien wat voor mensen het zijn. Want ik moet er niet aan denken dat ik weer naast z’n asociaal gezin kom te wonen.’