Franska.nl

Ik wil niet meer vastzitten in die beklemmende traditie van mijn schoonouders

Jill wil breken met een traditie in haar schoonfamilie, maar dat wordt haar niet in dank afgenomen.

 

 

Al jaren ben ik samen met mijn man en al net zo lang vier ik Eerste Kerstdag met mijn schoonfamilie. Het is een dag waarop zijn schoonouders het ‘oude gezin’ met hun partners en kinderen bij hen thuis ontvangen met een lunch en een diner. Wat ooit begon als een gezellige dag, is voor mij inmiddels uitgegroeid tot een beklemmende traditie.

 

We zijn met een grote groep: ons gezin en dat van mijn zwager en twee schoonzussen. Op zich is dat natuurlijk leuk, want zo zien de neefjes en nichtjes die inmiddels overal verspreid over het land studeren of werken, elkaar ook nog eens. En ik snap best dat het voor zijn ouders bijzonder is om iedereen onder één dak te hebben. Maar dat vond mijn vader ook, en die moest al jaren genoegen nemen met de ‘tweede keus’ op Kerstavond of Tweede Kerstdag, en dat stond me op een gegeven moment heel erg tegen.

 

Want vorig jaar was mijn vader ziek, ernstig ziek. Hoe lang hij nog had, was moeilijk te zeggen, maar mijn zusje en ik hielden er rekening mee dat die kerst weleens zijn laatste zou zijn. Omdat onze twee zoons inmiddels ook vaste verkering hebben, moesten we al lang van tevoren de agenda’s trekken om te zien hoe en bij wie we de feestdagen zouden vieren. Maar toen mijn zoon langs zijn neus weg zei dat we natuurlijk Eerste Kerstdag met zijn allen bij opa en oma zouden zijn, antwoordde ik scherper dan ik wilde dat we dat nog wel eens zouden zien. Want al weken borrelde de onrust in me, want mijn zus en ik wilden zo graag nog een keer met elkaar en onze vader kerst vieren. Maar omdat haar dochter Tweede Kerstdag in het ziekenhuis moest werken en geen vrij kon krijgen, moest het wel op Eerste Kerstdag. Maar dan konden we dus niet naar mijn schoonouders en de rest van die familie.

 

Toen ik dit voorzichtig bij mijn man aankaartte, zei hij dat we dan toch op Kerstavond met z’n allen naar mijn vader konden gaan? Maar toen was onze zoon voor de eerste keer uitgenodigd bij de familie van zijn vriendin, en daar wilde hij natuurlijk ook graag bij zijn. In eerste instantie vond mijn man dat hij daar dan maar niet naartoe moest gaan, want hoelang hadden ze nou eigenlijk verkering? Maar dat vond ik zo flauw. Het was toch zeker belangrijk voor onze zoon? ‘We kunnen ook aan jouw familie vragen om zich eens aan ons aan te passen. Het is waarschijnlijk de laatste keer dat mijn vader, mijn zus en ik met onze gezinnen samen het kerstfeest kunnen vieren,’ zei ik terwijl ik de tranen achter mijn ogen voelde prikken.

 

Maar toen mijn man zijn ouders belde met de vraag of iedereen de datum van het kerstdiner aan wilde passen, waren ze daar op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Zijn broer en zussen hielden er al rekening mee en hadden op de andere dagen al afspraken staan, dus nee, Eerste Kerstdag stond vast.

 

Woedend was ik toen mijn man zei dat ze niet eens wilden proberen om de datum te verplaatsen, maar dat maakte al snel plaats voor verdriet, omdat ze blijkbaar geen rekening wilden houden met mijn situatie. Mijn man had wel door dat hij er maar beter niets meer over moest zeggen, want voor mij stond het inmiddels als een paal boven water: Eerste Kerstdag vierde ik voor het eerst in jaren en misschien wel voor de laatste keer met mijn zieke vader, terwijl mijn schoonfamilie die dag ook bij elkaar was, zonder ons.

 

Inmiddels heb ik van mijn vader afscheid moeten nemen en is hij overleden. Ik denk met een heel warm gevoel terug aan die laatste kerst dat mijn zus en onze gezinnen in ons ouderlijk huis bij hem waren. Het was een heerlijke dag vol verhalen en foto’s van vroeger. Eerlijk gezegd zie ik enorm op tegen de komende feestdagen, maar niet omdat ik die dit keer zonder mijn vader zal vieren.

 

Want ik wil gewoon niet meer vastzitten aan die beklemmende traditie van mijn schoonfamilie. Onze kinderen worden ouder en hebben zo hun eigen agenda met afspraken waar ze niet onderuit kunnen of misschien niet willen en ik vind kerst met mijn eigen gezin belangrijker. Bovendien ben ik die ijskoude en egoïstische reactie van mijn schoonfamilie van vorig jaar nog lang niet vergeten.