‘Ik wil dat de ex van mijn man zijn achternaam niet meer gebruikt’
Binnenkort trouwt Melissa met Guus, de liefde van haar leven. Ze kijkt enorm uit naar haar grote dag maar er ligt toch een schaduw over.
‘Ik pak een nieuw envelop van de stapel en begin te schrijven. Er moeten dit weekend zo’n honderd uitnodigingen voor ons huwelijk de deur uit. Guus en ik kunnen na twee jaar uitstel door corona eindelijk trouwen. We hebben een superleuke locatie gevonden, een band geboekt en alles is geregeld om er een heerlijke dag van te maken. En toch is er iets waar ik heel erg van baal.
Voor Guus is het niet zijn eerste huwelijk. Hij is een paar jaar geleden gescheiden van Janine, zijn ex. Niet omdat hij dat wilde, maar omdat zij een ander had. Janine vond dat Guus te weinig aandacht voor haar had en zo werd ze verliefd op een andere man. Dat Guus dag en nacht werkte om zijn bedrijf draaiende te houden kwam blijkbaar niet bij haar op. Guus was er dan ook kapot van toen ze van de ene op de andere dag een einde aan hun relatie wilde maken. Met veel kunst en vliegwerk kreeg hij het co-ouderschap voor elkaar want Guus moest er niet aan denken dat hij zijn kinderen alleen twee dagen in het weekend zou zien. Dan werkte hij wel in de avonden en ‘s nachts, maar zijn kinderen waren ook van hem en dus zou hij ook voor ze zorgen.
Al vanaf de eerste keer dat ik zijn meiden leerde kennen sloot ik ze in mijn hart, iets waar Janine best wel moeite mee had. Omdat ik me heus wel realiseerde dat de meisjes al een moeder hadden ben ik altijd heel terughoudend waar het om hun opvoeding gaat. Dat is iets tussen hun vader en hun moeder. Maar op een of andere manier accepteert Janine mijn aanwezigheid nog steeds niet en dat laat ze blijken ook. Helemaal nu haar relatie met de man waar ze het huwelijk met Guus voor beëindigde over en uit is.
Omdat ik wel beter weet probeer ik me er niets van aan te trekken. Guus is gelukkig met mij en om dat aan de hele wereld te laten zien vroeg hij me twee jaar geleden ten huwelijk. Natuurlijk zei ik ja, maar door de coronapandemie moesten we onze grote dag al twee keer uitstellen. En nu is het dan eindelijk bijna zo ver. Mijn jurk hangt klaar, bijna alles is geregeld en nu moeten alleen nog de uitnodigingen op de post. Het loopt dus allemaal op rolletjes, maar toch knaagt er iets aan me.
Sinds de scheiding van Guus draagt Janine nog altijd zijn achternaam. Een bekende naam hier in de omgeving en dat vind ik eerlijk gezegd heel vervelend. Zij wilde destijds scheiden en ik vind het dan ook heel raar dat ze, nu ze weet dat Guus met mij wil trouwen, nog geen aanstalten maakt om voortaan haar eigen meisjesnaam te gaan gebruiken. Ik weet heus wel dat ze in haar recht staat, want volgens de wet hoefde Guus haar geen toestemming te geven toen ze zei dat ze zijn achternaam na de scheiding wilde aanhouden.
Zelfs na meerdere verzoeken van Guus is ze nog steeds niet van plan om haar naam te veranderen. Haar argument is dat ze graag dezelfde achternaam als haar kinderen wil hebben, maar ik vind dat dat nergens op slaat. Zij wilde zelf dat gezin verlaten toen ze verliefd werd op een ander, maar nu Guus weer gelukkig is heeft ze er opeens moeite mee om zijn achternaam op te geven? Ik ben er trots op dat ik straks de naam van Guus mag dragen, maar dat zijn ex er maar geen afstand van doet zit me enorm dwars.’
