‘Help, mijn dochter heeft een eetprobleem’
Saskia en haar ex-man hebben samen een dochter, Elize (19). Zij woont inmiddels op kamers, maar dat had Saskia liever niet gehad. Elize kampt al jaren met een eetstoornis en het gaat steeds slechter.
Trigger warning: verhaal over een eetstoornis
‘Het is echt verschrikkelijk om je dochter zo te zien. Hoe het precies is begonnen kan ik me niet eens echt herinneren, het is erin geslopen. Mijn man en ik waren toen nog samen, wij zijn uit elkaar gegaan toen Elize zeventien was. Toen ze overdreven met eten in de weer ging waren we van mening dat het erbij hoorde. Pubers maken zich nou eenmaal druk over hun uiterlijk en afvallen hoort daar dan vaak bij. Zorgen maakten we ons toen allerminst.
Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, was dat natuurlijk heel verdrietig. We hebben geprobeerd het zo netjes mogelijk af te handelen, maar alsnog heeft Elize er wel last van gehad. Dat beseffen we nu pas eigenlijk echt goed. Mijn ex en ik hebben nooit veel ruzie gehad, maar het feit dat haar ouders niet meer samen waren heeft toch wel zijn tol geëist.
Het gewichtsverlies en het obsessief met eten bezig zijn, daarvan gaven we toen de scheiding de schuld. Wij dachten dat dit haar uitlaatklep was: iets waar ze wel controle over had. Achteraf gezien hadden we toen misschien al moeten ingrijpen, maar dat is makkelijk gezegd…
Inmiddels is Elize negentien en woont ze bijna een jaar op zichzelf. Maar het gaat niet goed. Ze is graatmager, ziet bleek en grauw en wil simpelweg niet eten. Ik mag nooit voor haar koken, ze neemt altijd haar eigen eten mee. Nou ja, eten… Het zijn porties van niets. In het begin werd ik gefrustreerd, boos, zelfs beledigd dat ze mijn eten niet wilde. Nu zie ik wel in dat dat helemaal geen belediging naar mij toe is, maar dat ze gewoon ziek is.
Haar vader is er wat makkelijker in, dus nu gaat ze liever bij hem langs dan bij mij. Ze weet dat ik het gesprek telkens aan wil gaan. Het liefst zie ik dat ze naar een psycholoog gaat, want het duurt nu al te lang en ze wordt gewoon te mager. Maar ze wil daar niets van weten. Met mijn ex probeer ik er wel over te praten, maar hij ziet er niet zo de ernst van in. Dat maakt het lastig en ik heb het idee dat ik Elize alleen maar meer wegjaag.
Ik kan haar moeilijk dwingen om te eten, erover praten lukt ook niet. Haar meesleuren naar een psycholoog lijkt me ook niet helpen; als ze niet wil praten, dan doet ze het niet. Maar haar over de vloer krijgen en weer zien dat ze nauwelijks iets eet… Dat breekt ook m’n hart. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om haar te helpen.’
