Franska.nl

‘Ik voel me altijd te gast in het huis van mijn vader’

Als Bianca bij haar vader thuis is voelt ze zich altijd een gast en dat heeft allemaal met de kille houding van haar vaders nieuwe vrouw te maken.

 

 

‘De afgelopen week was het voorjaarsvakantie en had ik een paar dagen vrij genomen zodat mijn zoon Luc van tien niet naar de opvang hoefde. Ik had al tegen hem gezegd dat hij gezellig met zijn vriendjes af kon spreken, maar veel kinderen waren met hun ouders op wintersport of vakantie naar een warm land. En een aantal anderen hadden al plannen met hun opa en oma.

 

Teleurgesteld vroeg Luc waarom hij eigenlijk nooit bij zijn opa en oma logeerde. Zijn klasgenootjes hadden na de vakantie altijd verhalen van bezoekjes met hun opa en oma aan de dierentuin of het pretpark, of dat ze er mochten logeren en leuke dingen deden. Maar Luc is al tien en hij kon zich niet herinneren dat hij ooit in het huis van mijn vader en zijn vrouw geslapen had. Ik zei maar heel eerlijk dat ik daar geen antwoord op had maar ik mijmerde weg over hoe het had kunnen zijn als mijn moeder nog geleefd had.

 

Helaas heeft ze de geboorte van Luc niet meer meegemaakt. Ik werd pas op latere leeftijd na een lang medisch traject zwanger en mijn moeder was veel te jong overleden. Na haar plotselinge dood was mijn vader verschrikkelijk eenzaam en wist hij zich geen raad met zijn leven. Via een contactadvertentie leerde hij Mieke kennen, ook weduwe, en na een jaar woonden ze al samen en inmiddels zijn ze ook getrouwd. Maar vanaf het allereerste contact met Mieke kreeg ik al de indruk dat ze niet zo op het verleden van mijn vader zat te wachten. 

 

Mijn broer en ik deden erg ons best om weer iets van een gezin te worden met mijn vader en zijn nieuwe liefde, maar het lijkt wel of Mieke daar keer op keer een stokje voor wil steken. Zo vieren we nooit meer kerst met elkaar. We kunnen op die dagen alleen bij hen op bezoek komen voor een kopje koffie want in de avond is er altijd een afspraak dat ze bij een van haar drie kinderen gaan eten. Blijkbaar horen de gezinnen van mijn broer en mij daar niet bij. En ook nu mijn broer en ik kinderen hebben is er altijd wel een reden om niet op te passen. Terwijl Mieke samen met mijn vader wel twee vaste dagen per week op haar kleinkinderen past. Tijd voor nog meer oppasmomenten is er niet want ze hebben het druk met haar kennissen. 

 

Hoewel ik het erg ongemakkelijk vond heb ik in de spaarzame momenten dat ik mijn vader alleen zag, zonder Mieke, weleens aan hem gevraagd wat daar nou toch de reden van was. Maar daar had hij geen antwoord op. Hij keek me dan alleen maar schaapachtig aan en zei dat het nu eenmaal zo gelopen is. Het doet me veel verdriet dat hij min of meer een marionet van Mieke is geworden. 

 

Ook de keren dat mijn man en ik samen met Luc in hun huis zijn is het mij wel erg duidelijk dat we op visite zijn. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om zelf iets uit de koelkast te pakken of zomaar ergens in een kastje te kijken. Ik ben er niet thuis maar echt te gast bij mijn eigen vader. 

 

Hoe anders was het geweest als mama nog geleefd had. Met haar warmte vulde ze het hele huis en iedereen kon altijd blijven eten en slapen. Niets was te gek en de kleinkinderen had ze geweldig gevonden. Ik hoor nog haar stem in mijn hoofd als ze mij voorlas uit mijn lievelingsboek en voel dan soms de tranen achter mijn ogen prikken. 

 

Na al die jaren kan ik inmiddels goed omgaan met het verlies van mijn moeder, maar af en toe is het heel erg aanwezig als ik me realiseer dat mijn zoon Luc nooit zijn oma zal kennen. Wat me veel verdriet doet is dat zijn opa vastzit in een relatie met iemand die geen belangstelling heeft voor zijn kinderen en kleinkinderen en er niet eens over nadenkt hoe hij dat zelf kan veranderen.’