‘Ik vind oppassen op mijn kleinkinderen eigenlijk loodzwaar’
Ze gillen en huilen om alles en oma is gewoon moe, na een paar uur.
‘Natuurlijk hou ik ontzettend van die kleine meiden. Mijn kleindochters zijn ontzettend leuk, slim, grappig en gezellig. Maar als ik heel eerlijk ben? Dan vind ik elke week oppassen op mijn kleinkinderen loodzwaar. En dat kan ik nooit eerlijk zeggen tegen mijn dochter.
Ze zal dat zeker niet begrijpen, want ze rekent nu ergens ook op mij als oppas. We passen elke donderdag de hele dag op. De meiden zijn nu anderhalf jaar oud en 3 jaar oud. Pittige leeftijden, hoor. Ze zijn nog niet zindelijk en gillen om alles wat ze niet zint. Ik kan niet eens normaal met ze boodschappen doen, want dan is het weer huilen en drama in het gangpad. Dat is op mijn leeftijd gewoon best intens. Ik ben niet meer zo fit als vroeger en dan heb ik ook nog een diabetes, waardoor ik altijd een wat zwakkere gezondheid heb. Ze zijn ontzettend leuk, die meiden, maar een hele dag vullen is best een opgave.
Mijn man moet nog gewoon werken op donderdag, dus hij kan niet helpen met oppassen. Het komt dus allemaal op mij aan. Om acht uur ’s ochtends worden de meiden bij ons thuis gebracht en pas om zes uur ’s avonds mag ik ze thuis brengen. Het geeft mij waardevolle momenten samen met mijn kleinkinderen, absoluut. Maar ik merk dat ik er week na week wel tegenop zie. Na zo’n dag ben ik gesloopt.
Hoe vertel ik dat aan mijn dochter? Veel liever zou ik vrijblijvend oppassen, dus af en toe een keer een middag of een dagje in het weekend, samen met mijn man. Maar nu we het hebben beloofd aan mijn dochter, durf ik niet zo snel meer aan te geven dat het te zwaar voor me wordt. Maar die meiden zitten vol energie, rennen alle kanten op en maken constant ruzie. Ze gillen en huilen om alles en oma is gewoon moe, na een paar uur met die kleine kinderen. Die tijd heb ik gehad. Ik ben gek op mijn kleinkinderen en ik vind oppassen heel leuk, alleen niet meer zo’n lange dag op de hele donderdag. Vrijdag ben ik altijd zo moe en uitgeput, dat is gewoon niet meer te doen. Ik hou het niet meer vol om tien uur lang iets te bedenken voor de kinderen, zeker niet in de wintermaanden waarin we ook niet buiten kunnen spelen. Mijn huis is een zooi, ik kom nergens aan toe en ben de hele dag aan het rennen. Dan weer een boterham smeren, dan weer een stift op de muur, dan weer een beker limonade kwijt. Het is hard werken, hoor, oma zijn. Naast dat het heel waardevol is.
Het is dus al met al een ingewikkelde situatie, want ik snap ook dat mijn dochter en haar man op mijn oppasdag rekenen. Ik geniet er ook absoluut van. De opvang is tegenwoordig al zo duur, dus ik begrijp dat dit heel fijn is. Maar ja, hoe lang kan ik er nog mee doorgaan? Het wordt me fysiek nu echt veel te veel. Dus zal ik het binnenkort eerlijk moeten vertellen, vrees ik.’
Door: Redactie Franska.nl
