‘Ik negeer al jaren alle brieven die ik van de Belastingdienst krijg’

 

Ik kan er gewoon niet mee omgaan. Dat betalen, nooit weten hoeveel je moet betalen.

‘Die blauwe enveloppen. Ik krijg er zoveel stress van, dat ik ze maar compleet negeer. Het is misschien niet iets waar ik trots op ben, maar ik zal het maar eerlijk zeggen: ik negeer alle brieven die ik van de Belastingdienst krijg. Iedere keer dat er een blauwe envelop wordt bezorgd, kan ik wel huilen van ellende. En dus laat ik ze liggen, ongelezen. Ik prop ze snel in een la en kijk er niet meer naar. Als het echt dringend is, hoor ik het wel, denk ik dan maar.

 

Ik kan er gewoon niet mee omgaan. Dat betalen, nooit weten hoeveel je moet betalen…  Het idee om al die ingewikkelde teksten door te spitten en te begrijpen, schrikt me af. In mijn hoofd wordt het al snel groter dan het waarschijnlijk is, en dus schuif ik het voor me uit. Ik doe het gewoon niet meer. Nu al een paar jaar niet.

 

En eerlijk? Tot nu toe is er eigenlijk nooit iets dramatisch gebeurd als ik die brieven niet meteen openmaakte. Soms ligt er een stapel wekenlang in een la voordat ik de moed verzamel om ze eindelijk te openen. Dan bekijk ik er een paar, betaal ik iets, en gooi ik de rest snel weg. En vaak blijkt het dan om iets kleins te gaan, zoals een bevestiging van mijn jaarlijkse aangifte of een bericht dat ik iets kan terugkrijgen. Dat geeft me het gevoel dat ik best weg kan komen met het negeren ervan.

 

Natuurlijk weet ik diep vanbinnen dat dit niet de beste aanpak is. De Belastingdienst is niet bepaald een instantie die je zomaar kunt negeren. En hoe langer je brieven laat liggen, hoe groter het risico dat je belangrijke informatie mist of deadlines overschrijdt. Ik heb weleens verhalen gehoord van mensen die boetes kregen omdat ze te laat reageerden op een brief. En die boetes zijn dan extreem, hè. Dan hebben we het niet over een paar tientjes, maar over duizenden euro’s.

 

Daarnaast geeft het negeren van die brieven me ook constante, sluimerende stress. Ze blijven in mijn achterhoofd rondspoken, alsof ze fluisteren dat ik iets moet doen. Het is alsof ik mijn kop in het zand steek, terwijl ik weet dat ik er vroeg of laat toch iets mee moet. Maar ja. Ik word er zo ongelukkig van dat negeren het makkelijkst is.

 

Waarom ik het toch blijf doen? 
Misschien is het een stukje ontkenning, of gewoon gemakzucht. De gedachte dat ik me geen zorgen hoef te maken zolang ik die enveloppen niet open, geeft me een vreemd soort rust. Het voelt alsof ik de controle houd door ze simpelweg niet te lezen.

 

Ik weet dat ik mezelf moet toespreken en mijn houding moet veranderen. Misschien is het tijd om een nieuwe aanpak te proberen. Bijvoorbeeld door een vaste dag in de week in te plannen waarop ik alle post, inclusief die van de Belastingdienst, open en meteen afhandel. Of ik kan hulp inschakelen van een financieel adviseur of een bekende die goed is in dit soort zaken. Soms helpt het al om er met iemand over te praten en te beseffen dat het niet zo eng is als het lijkt.

 

Misschien is het tijd om die kop uit het zand te halen en mijn verantwoordelijkheid te nemen. Maar ik kan het wel zeggen tegen mezelf, maar het doen? Nee, dat lukt me steeds niet. Elke dag stel ik het weer een beetje uit… Ik ben zo bang dat ik op een dag tienduizenden euro’s schuld heb. Dan is negeren inderdaad makkelijker.’

 

Door: Redactie Franska.nl

Afbeelding van Redactie Franska.nl