Onlangs bereikte mijn kleindochter de ik-mag-al-mee-op-de-fiets-status
Het doet me denken aan Anne van Herman van Veen.
Onlangs bereikte mijn kleindochter de ik-mag-al-mee-op-de-fiets-status. Met een piepklein helmpje op haar piepkleine hoofdje en een superveilig, honderdduizend keer en onder alle mogelijke omstandigheden getest kinderzitje, zit ze stralend voorop bij pappa of mamma op de fiets de wereld te verkennen en haar horizon te verbreden. Het doet me denken aan Anne van Herman van Veen – tegenwoordig weer favoriet bij me – die zingt ‘voordat ik goedemorgen zeg, ben je op je brommer weg’. En inderdaad gaan alle clichés op en vliegt de tijd voorbij. Net als het cliché dat omi zijn, als ik heel eerlijk ben, leuker is dan toen ik zelf net moeder was geworden. Omdat ik als omi meer tijd, meer rust, meer vertrouwen heb dan destijds. En dan is er ook nog die ‘wel de lusten, niet de lasten’, die opgaat.
Elke donderdag komt ze. De eerste maanden zonder écht te weten waar ze was en bij wie, inmiddels met een grote grijns van herkenning die me doet smelten. Twee knuistjes van vuistjes die mijn haar proberen te pakken of zich om mijn wijsvinger vouwen. Twee beentjes, rond en dik en zo sterk dat ze haar wipstoeltje ermee op kamikazesnelheid kan brengen. Klanken die steeds meer op woorden gaan lijken. Een stemvolume waar ze soms zelf van schrikt, zo hard. Altijd vrolijk, altijd tevreden, altijd lachend.
Van vijf flesjes op een dag terug naar twee flesjes. Fruithappen die overal en nergens terechtkomen, crackertjes die tot pap gesabbeld worden uitgespuugd om vervolgens door de honden te worden weggesnaaid en boterhammetjes avocado die achter elkaar door haar eerste twee melktandjes en kiesloze kaakjes worden vermalen. Kinderliedjes die weer worden gezongen, boekjes die weer worden voorgelezen, rompertjes waarmee het nog steeds vechten is, sokjes die nog steeds zoekraken en speentjes die nog steeds troost bieden.
Elke donderdag is ze wéér zwaarder geworden. En mooier en groter en wijzer en nóg leuker. Ik wil niets van haar missen als ik haar in haar buggy door het park rijd. Zijzelf ook niet. Totdat het ruisen van de bomen haar oogleden zwaarder en zwaarder maakt en ze de slaap niet meer kan tegenhouden. Binnenkort en veel te snel zal ze achter me aanfietsen door het park. Op haar eigen fietsje de grote wereld in. Een wereld die niet mooi is maar die zij wel een beetje mooier kan kleuren. Mijn lieve kleine kleindochter die groot is voordat ik het weet en die nog een heel leven voor zich heeft.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
