Ik maakte eindelijk kennis met een stad die al jaren op mijn verlanglijstje stond
Dit nooit meer!
Hij stond al tijden op mijn verlanglijstje en hoewel ik al vaak op het punt had gestaan om kennis te gaan maken, was het er nog nooit van gekomen. Totdat ik een paar maanden geleden resoluut de knoop doorhakte en boekte. Vorig weekend waren we er: Berlijn. Ik kan niet zeggen dat ik er mijn hart aan verloor. Net zomin als ik kan zeggen dat ik onder de indruk was van zijn schoonheid. Maar desondanks heeft hij me weten te raken.
Zijn kwetsbaarheid en verwondingen, zijn trauma’s, zijn tranen en zijn wanhoop brokkelden op de gekste plekken en momenten door de laag van beschaving, goede bedoelingen, hoop en geloof heen, die als een deken over hem heen is getrokken. Telkens als ik daar een stukje van tegenkwam kreeg ik een brok in mijn keel.
Dit nooit meer!
Notabene twee maanden voor de geboorte van mijn dochter werd de Berlijnse muur neergehaald. De beelden van dit uitzinnige moment van vrijheid en bevrijding stemden me hoopvol over de wereld waarop ik op het punt stond een kind te zetten. Op die bewuste dag speelde Sky Radio elk halfuur Over de muur van Klein Orkest. Brokken van de tekst spookten door mijn hoofd bij het passeren van de Gedächtniskirche en het zien van het Alexanderplein.
Dit nooit meer!
In het Joods Museum stond ik stil bij een vitrine die was ingericht ter nagedachtenis van de kindertransporten. Het enige tastbare wat erbij was uitgestald was een sleets teddybeertje. Bij het zien ervan schoot de brok in mijn keel met een ruk omhoog en raakte de tranen die daardoor losschoten en niet meer tegen te houden waren. Ik schreef een kaartje om aan de wensboom van het museum te hangen.
Dit nooit meer!
De volgende ochtend trof ik een eindeloze reeks berichten over de oorlog in Israël op mijn telefoon. De verwondingen, trauma’s en tranen waren er die nacht ruw naar de oppervlakte gestuwd. Ze waren te talrijk en te rauw om ruimte te maken voor goede bedoelingen, hoop en geloof. Alsof we niets hebben geleerd, niets hebben onthouden en niets er ooit toe deed.
Ik durf te wedden dat er ergens tussen de brokstukken van het uitzinnige geweld een sleets teddybeertje ligt dat wanhopig op zoek is naar zijn baasje of bazinnetje. Als je heel goed luistert kun je hem horen piepen:
Dit nooit meer!
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
