Ik huil nooit
Nou, dat kunnen we dus ook de kat wijs gaan maken, ontdekte ik tijdens dit gesprek
Dat van dat nooit huilen van mij, geloof je na deze week vast helemaal niet meer. Zondag was ik er ook al over bezig. Dus maak dat de kat maar wijs. Waar ik dat stoere statement vandaan haalde, mag Joost weten.
Overkwam het me ineens weer, aan tafel met iemand die ik heel lang niet gezien had. Ze heeft de laatste jaren zoveel spannende dingen meegemaakt, ook in de familie, en dat houdt ook nog steeds niet op. Natuurlijk wilde ik het allemaal weten. Ze heeft bijvoorbeeld een zus ontdekt waar ze nooit van geweten heeft. Gaat daar nu ineens een heel spannende reis mee maken. En dat was nog maar een beginnetje…. er was nog veel, veel meer.
Waarschijnlijk omdat haar verhaal zo vol persoonlijks, verdrietigs en emotie zat, ging ik, toen ze mij vroeg wat ik allemaal meegemaakt had, ineens zitten vertellen over het overlijden van m’n moeder en al het hoe en wat daaromheen. Al pratend schoot ik vol. Baal ik natuurlijk van. Ik wil wel graag stoer blijven en dingen op een door mezelf gekozen moment verwerken. Bij voorkeur met niemand in de buurt.
Ik verontschuldigde me en dat was natuurlijk nog gekker, want huilen om zoiets is nou ook weer niet zo raar. Ze vroeg me later ‘weet je ook waar dat verdriet vandaan komt?’ Ik sloeg meteen aan het denken en kon geen antwoord vinden. Toen ze zei: ‘misschien omdat je nu helemaal van niemand meer een kind bent en dus een generatie opgeschoven bent?’ Nou, nee. Daar heb ik al vaak van gehoord en over nagedacht, heb ik nou helemaal niet.
Totdat ze dit zei: ‘Het kan ook zijn dat het is, omdat je nu degene kwijt bent die als enige altijd en onvoorwaardelijk van je hield…’ Nou, toen konden de dozen tissues er pas echt bijgehaald worden. Op dat moment ging de waterval los. En nu weer. Ik stop even.
Liefs en een heel fijne dag. Ben even iets anders doen.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
