Ik hield van haar
Maar niet op een manier die haar manier was.
Ik hield veel van haar op mijn manier. Zo veel dat ik haar nooit vergeten zal. Dat zou ook niet kunnen na alles wat we deelden, want dat was zo veel en zo dierbaar dat er altijd herinneringen zullen zijn die me terugbrengen naar toen. Was het echt al twintig jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag? Er werd naar gevraagd door een oud-collega die ik toevalligerwijs tegen het lijf liep op een feestje vorig weekend. Ze bracht deze vriendin van vroeger out of the blue ter sprake omdat ze zich afvroeg of ik net als zij ook weleens met haar had samengewerkt. Dat had ik zeker. Lang geleden dus.
Wanneer had mijn oud-college voor het laatst contact met haar gehad, wilde ik weten? Als ik eerlijk ben wilde ik vooral weten hoe het met haar gaat en of ze gelukkig is. Twee maanden geleden hadden ze elkaar nog uitvoerig gesproken, dus dat was recent genoeg. Of het goed met haar gaat? ‘Meer dan!’ Ze is inmiddels getrouwd. Met een heel leuke vrouw. Nog niet zo gek lang geleden trouwens. Ze woonden eerst samen totdat hun zoontje geboren werd. Als ze zich niet vergiste moet het mannetje inmiddels de basisschoolleeftijd hebben bereikt en beide moeders zijn stapelgek op hem, dus hij treft het maar.
Waarom ik dat niet wist, vroeg mijn oud-collega. Was er iets voorgevallen dat ik mijn vriendin zo uit het oog was verloren? Nee, dat was er niet. Zeker niet in de zin van ruzie of gedoe. Na mijn scheiding was ons contact hartstikke intensief geworden en toen ik wat jaren daarna weer een relatie kreeg veranderde dat. Eerst was er die radiostilte en toen die onverklaarbare verwijdering die maar niet te overbruggen viel waardoor ons contact en alles wat wij deelden stilaan verwaterde om tot slot kopje onder te gaan.
Ik hield veel van haar op mijn manier. Zo veel dat ik haar nooit vergeten zal. Maar mijn manier van houden van was niet helemaal haar manier van houden van, begreep ik na afgelopen weekend. En op een rare manier maakte dat plotselinge inzicht alles veel lichter te verteren.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
