‘Mijn zoon wil ons niet meer zien en spreken’
Remona en haar man Richard hebben een zoon van 22, Ramon. Hij is nu drie jaar uit huis, en het contact is altijd goed geweest — tot een aantal maanden geleden. De reden? Zijn vriendin, Tess, is zwanger. En hij wil er niks mee te maken hebben.
‘We dachten dat we Ramon goed hadden opgevoed. Normen en waarden hadden meegegeven. Dat het een betrouwbare en lieve jongen was. Dat hebben Richard en ik altijd gedacht, tot een paar maanden geleden. Nu hebben we het idee dat we hem nauwelijks nog kennen.
Toen hij anderhalf jaar geleden met Tess thuiskwam vonden we haar gelijk een heel leuk meisje. Een beetje verlegen, maar overduidelijk smoorverliefd op onze zoon en dat was helemaal wederzijds. Na een half jaar al gingen ze samenwonen, voornamelijk omdat Tess nogal een lastige thuissituatie had. Haar ouders zijn gescheiden, haar vader woonde in het buitenland en haar moeder heeft een fikse alcoholverslaving.
Doordat zij slecht contact heeft met haar ouders, stelden wij ons op als vervangende ouders. Vanaf het moment dat we haar leerden kennen is ze een deel van ons gezin geweest. Daar was zij zelf natuurlijk ook heel blij mee, en ze kwam graag bij ons over de vloer. Ook als Ramon er niet was kwam ze geregeld langs om even bij te kletsen.
Wij zagen geen vuiltje aan de lucht, dus waren behoorlijk in shock toen Ramon ons volledig overstuur opbelde. Tess was zwanger, een ongelukje. Ramon is net klaar met studeren en een kind staat absoluut niet op zijn planning en hij zat er dan ook totaal niet op te wachten. Het probleem is dat Tess altijd heeft gedacht geen kinderen te kunnen krijgen; haar hormonen maakten dat bijna onmogelijk, hadden doktoren gezegd.
Een kindje stond bij haar ook absoluut niet op de planning, maar een abortus was geen optie voor haar. Ze wilde zo graag later kinderen en is heel bang dat het niet zal gebeuren als ze dit kindje weghaalt… Ze ziet dit al als een cadeautje, dat het is gelukt. Mijn man en ik snappen dat volledig, en natuurlijk is het niet gepland en is het snel, maar soms loopt het leven zo. Wij hebben gezegd dat we ze absoluut zullen steunen waar we kunnen als ze een baby krijgen.
Maar Ramon is onverbiddelijk. Hij heeft Tess het huis uit gezet toen duidelijk werd dat ze echt geen abortus zou plegen en wil niks meer met haar te maken hebben. Zo hebben wij hem absoluut niet opgevoed. Inmiddels zijn we meerdere gesprekken verder met Ramon, die nu ook niets meer met ons te maken wil hebben. Wij hebben namelijk Tess in huis genomen, omdat het geen optie is naar haar eigen ouders te gaan.
Ramon vindt dat wij hem hebben laten zitten en Tess boven hem hebben verkozen. Voor ons voelt dat helemaal niet zo; natuurlijk laten wij hem nooit vallen. Maar wij vinden wel dat hij verantwoordelijkheid moet nemen als Tess dit kindje houdt. Ik kan het niet over m’n hart verkrijgen haar aan haar lot over te laten, maar zolang we dat niet doen wil onze zoon ons niet zien. We hebben hem nu al ruim twee maanden niet gesproken. Hij neemt zijn telefoon niet op en heeft ons telefoonnummer geblokkeerd op WhatsApp. Het breekt mijn hart en het voelt alsof ik in een onmogelijke tweestrijd zit…’
