Ik heb het gedaan
Want al kon ik maar voor een páár mensen het verschil maken…
Een paar mensen een klein beetje op weg kunnen helpen zou al fijn zijn, dacht ik toen ik een goeie maand geleden beelden van Afghaanse vluchtelingen zag – en ik besloot eindelijk te gaan doen wat ik me al zo lang voornam. Een van de eerste vragen die Vluchtelingenwerk me stelde is waarom ik vrijwilliger wilde worden. Omdat ik blij ben dat mijn wieg hier stond en niet daar? Dat was een verdomd goede reden. En toen de vraag of het specifiek Afghanistan moest zijn. Nou nee, waarom eigenlijk wel?
Afghanistan werd Egypte en daar komt een gezin vandaan dat moest vluchten voor het regime, inmiddels statushouder is en drukdoende om in te burgeren, waarbij het vooral onze taal is die voor hoofdbrekens zorgt. En inderdaad blijkt er nog ruimschoots werk aan de winkel, want bellen om een afspraak te maken is nog niet zo eenvoudig als ik had gedacht en Google Translate moest eraan te pas komen om het spits te krijgen.
Bijspijkeren gebeurt bij hen thuis, en eerlijk? Ook voor mij is alles nieuw aan dit avontuur. De buurt waar ze wonen, hoe ze wonen, hoe ze leven, waar ze vandaan komen, waarom ze hier zijn. Communiceren is geen sinecure maar we doen ons best en krijgen hulp van hun dochter van acht die, hoewel pas één jaar hier, al vloeiend is in haar nieuwe taal. Daarna bieden de lesboeken houvast. Daaruit leert zij – jonger dan mijn dochter en al door het leven getekend – de kleuren. Dat gaat gesmeerd want behalve het geijkte rijtje vorderen we tot camel en lila – wat haar doet stralen. Met hem – een paar jaar ouder dan zijn vrouw en een rugzak die behoorlijk vol zit – maak ik een reis door hun kamer waarbij het er makkelijk ingaat dat wij Nederlanders náást de kast zitten, maar het een raadsel is waarom we vóór het raam zitten – wat ik zo snel ook niet weet te duiden.
Een keer in de week ga ik bij ze langs. Elke week komen we weer wat meer van elkaar te weten en elke week zijn er weer nieuwe woorden geleerd die langzaam maar zeker tot zinnen worden. We stoppen niet voordat er een gesprek inzit, heb ik beloofd. En ook niet zolang ze hun dochter nodig hebben om ze door hun nieuwe leven te tolken. Ze zijn me dankbaar. En ik hun. Een paar mensen een klein beetje op weg kunnen helpen zou al fijn zijn, dacht ik immers toen ik een goeie maand geleden beelden van Afghaanse vluchtelingen zag. Toch mooi dat dat gaat lukken.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
