Franska.nl

‘Ik heb geen zin meer in zijn vrienden’

Esther en haar vriend Rob zijn nu bijna een jaar samen en hebben het heel fijn, maar er is een ding dat haar steeds meer stoort.

‘Mijn vriend Rob en ik zijn nu bijna een jaar samen en we hebben het heel fijn. Maar er is een ding dat me steeds meer stoort. Hij is goed bevriend met een stel dat hij al kent sinds zijn studententijd. Maar al vanaf het moment dat ik ze leerde kennen merk ik dat ze mij op afstand houden. In eerste instantie dacht ik dat ze de kat uit de boom keken. Ik was tenslotte de vrouw voor wie Rob na vijfentwintig jaar zijn vrouw had verlaten. Maar ook de keren dat we daarna met zijn vieren afspraken waren ze eigenlijk niet geïnteresseerd in wie ik ben. 

 

Ik krijg heus wel antwoord op een vraag die ik aan hen stel, zo beleefd zijn ze wel, maar een oprechte vraag aan mij wordt nooit gesteld. En als ik dan uit mezelf maar iets vertel over mijn werk of mijn verleden reageren ze nauwelijks of veranderen ze meteen van onderwerp. De eerste keren dacht ik dat het aan mij lag, maar toen ik er eens echt op ging letten, irriteerde het me wel. Er worden meestal oude koeien uit de sloot gehaald over de periode dat ze nog bij een vereniging zaten en dan gaat het vaak over mensen die zij kennen uit hun jaarclubs. 

 

De laatste keer dat we met elkaar gingen eten werd er zelfs ook uitgebreid gesproken over de leuke avondjes die ze nog steeds met Ellen, de ex van Rob, hebben. Begrijp me niet verkeerd, het is fijn voor Rob en zijn ex dat ze nog steeds door een deur kunnen samen, maar het voelt voor mij toch raar dat ik bij zijn vrienden blijkbaar niet als de volwaardige partner van Rob word gezien. Of ben ik gewoon niet interessant genoeg? Toen we in de auto terug naar huis reden heb ik er iets van gezegd. Dat ik het eigenlijk erg ongemakkelijk vind om met dit stel aan tafel te zitten. Rob vond dat ik me niet zo druk moest maken. Zo bedoelden ze het vast niet, hij kende ze toch zeker goed? Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe onbeschofter ik het vind.

 

En nu hebben ze aan Rob gevraagd of we tweede kerstdag bij hen willen komen eten. Eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin in. Het is onze eerste kerst samen en omdat we op eerste kerstdag al naar zijn moeder gaan had ik gehoopt dat we de tweede dag gewoon met zijn tweetjes konden doorbrengen. Maar Rob vindt het wel een leuk idee. Hij denkt dat het een heel goed teken is dat zijn vrienden deze feestdag met ons door willen brengen. ‘Zie je wel,’ zei hij nog, ’je ziet gewoon spoken. Ze vinden je hartstikke leuk, anders hadden ze je heus niet gevraagd om mee te komen.’ 

 

Maar ik zit er enorm mee in mijn maag. Ik heb helemaal geen zin om voor spek en bonen met die twee aan tafel te zitten. Ik heb tegen Rob gezegd dat ik er nog even over na wilde denken, maar nu kerst steeds dichterbij komt zal ik zo onderhand wel met een antwoord moeten komen. Hem alleen naar zijn vrienden laten gaan wil ik niet, maar weer een avond toe te moeten kijken hoe zij het heel gezellig met elkaar hebben, dat wil ik mezelf echt niet nog een keer aandoen.’