‘Ik heb geen idee wat de juiste beslissing is’
De toekomst van Joanna en haar man zag er zo rooskleurig uit toen ze hun droomhuis kochten. Maar nu is haar droom veranderd in een eindeloze nachtmerrie.
‘Het begon allemaal zo mooi toen we een huis kochten. Het was weliswaar een bouwval maar we namen de tijd om het op te knappen. De bank had vertrouwen in ons en in ons bedrijf want toen we de hypotheek een paar keer wilden verhogen was dat geen enkel probleem. Ons bedrijf groeide en we kregen het steeds drukker. Tot corona kwam en we van de ene op de andere dag de productie stil moesten leggen.
Er was geen vraag meer vanuit het buitenland, maar onze kosten liepen wel gewoon door. Het pand, het personeel, de afbetaling van de machines, we moesten dit allemaal wel door blijven betalen. Hoewel we steun kregen van de overheid, hakte het enorm in op onze reserves en op onze relatie. Financiële zorgen zijn verschrikkelijk en ons ooit zo gelukkige huwelijk veranderde ons daardoor in twee verbitterde mensen die elkaar niets meer te vertellen hadden. We hebben echt ons best gedaan, maar door alle zorgen hadden we blijkbaar geen energie meer om er nog wat van te maken.
Maar het werd nog erger, want de energiecrisis van nu is de genadeklap geworden. Ons ooit zo bloeiende bedrijf ging uiteindelijk failliet en de zorgen groeien met de dag. We moesten afscheid nemen van mensen die al jaren voor ons werkten en nu moet ik ook afscheid nemen van het leven dat ik had. Gelukkig kan onze dochter op eigen benen staan, want het zou me nog meer verdriet geven als ze haar studiegeld moet lenen en daardoor straks ook in de schulden zit. Ik weet als geen ander hoeveel stress dat geeft. Inmiddels zijn we met advocaten in de weer om de scheiding rond te krijgen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Ons ooit zo fijne huis moet verkocht worden, alleen lukt dat maar niet. Maar het geduld van onze schuldeisers raakt op, zij willen nu eindelijk hun geleende geld terugzien.
Op de dag dat de hypotheekrente na jaren van daling weer omhoogging, zetten wij het te-koopbord in de tuin. In eerste instantie dachten we nog dat we veel kijkers zouden trekken. Het huis staat in een populaire buurt waar de woningen het afgelopen jaar als zoete broodjes werden verkocht. Maar tot onze grote teleurstelling belde de makelaar al na een paar dagen op dat er zich niet één kijker had gemeld. Niemand. Hij zou het nog even aankijken maar we moesten er al wel rekening mee houden dat we de vraagprijs moesten laten zakken. Uiteindelijk hebben we na twee weken vijftigduizend euro van de vraagprijs afgehaald, maar ook dat hielp niet. We kunnen niet meer zakken want er rust door alle verbouwingen nog steeds een flinke hypotheek op en hebben we bijna geen overwaarde meer. Terwijl we die juist zo hard nodig hebben voor een nieuwe start voor ons beiden.
Zelfs tijdens de open-huizendag kwam er niemand kijken. Ik zat de hele dag in de woonkamer te wachten. Er stond een boeket verse bloemen op tafel, de kaarsen brandden en uit de keuken kwam de geur van versgebakken appeltaart. Maar niemand was geïnteresseerd. Nu de energieprijzen maar blijven stijgen en boodschappen steeds duurder worden, zou het nog weleens lastig kunnen worden, zei de makelaar. Het is weliswaar een degelijk huis, maar de jongere generatie kopers wil liever een woning waar ze niet zoveel aan hoeven te verbouwen. En dat van ons is opgeknapt maar ‘wel wat gedateerd’, zoals de makelaar dat noemt.
Ik raak zo onderhand in paniek, want zolang dit huis niet verkocht wordt kan ik niet weg. En door alle stress is de situatie tussen mijn ex en mij onhoudbaar geworden. Om de beurt slapen hij en ik een week bij onze dochter in haar appartement, maar dat is natuurlijk geen oplossing. Alleen kan ik zo gauw niets anders verzinnen. Ons huis moet hoe dan ook verkocht worden, maar hoe meer geld we van de vraagprijs afhalen hoe hoger onze schuldenlast wordt. Een verschrikkelijk dilemma. Ik heb geen idee wat de juiste beslissing is, maar mijn leven voelt inmiddels als een nachtmerrie waar maar geen einde aan lijkt te komen.’
